Մինասայ
Էջմիածնի
կաթողիկոսութեան
վերջին
տարւոյն
մէջն
ենք:
Նշանակուած
դէպքերու
այս
մանրամասնութիւնը
կը
պակսի
Չամչեանի
Պատմութեան
մէջ:
Է
Գերապատիւ
եւ
Գերյարգոյ`
գերյարգելի
Տեառն
Տեառն
Ստեփաննոսի
Աստուածաբանութեան
վարդապետի
եւ
Աբբայի
միաբանիցն
Հայոց`
ողջոյն
կարօտանաց
…
Ի
յԷջմիածնէ
եկն
գիր
առ
Աղէքսանդր
եւ
առ
ահագին
Սահակ
եւ
առ
Գէորգ
վարդապետսն`
չու
առնել
խաղաղ
գնալ
ի
յԷջմիածին.
քանզի
նամակ
կաթողիկոսական
այսպէս
էր
գրեալ.
զձեզ
յորդորեմ
եւ
հրամայեմ
գալ
ի
սուրբ
աթոռն,
եւ
եթէ
պատճառս
յօդեսջիք
այլազգս`
լուծեալ
էք
ի
կարգէ
ձերմէ,
եւ
արգելեալ
յամենայն
եկեղեցական
գործոց:
Սոքա
արդյոք
ի
մէջ
ազգին
հայոց
(որոց
յոյսն
էր
միշտ
ի
Կոստանդնուպօլիս
մնալ,
մանաւանդ
նենաժոտ
Գէորգն`
որ
զպատրիարքութիւնն
կրկին
կամէր
առ
ինքն
ձգել
),
տեսեալ
զայս
նամակ
խռովեցան
յոյժ,
եւ
ի
սիրտ
եւ
յոգի
անհնարին
վիրաւորեցան:
Հնարս
խնդրեցին
ազատել
զանձինս
`
ի
պարտուց
աստի
յայսցանէ,
եւ
չեղեւ
հնար.
քանզի
սարաֆքն
միաբերան
եւ
ասեն`
ոչ
գոյ
հնար.
պարտ
եւ
պատշաճ
է
ձեզ
զհրաման
հայրապետին
կատարել,
ապա
թէ
ոչ
ընդ
բանիւ
էք.
եւ
մեք
ընդ
ձեզ
խոսիլ
խղճմամբ:
Եւ
նոքա
ետուն
պատասխանի,
յետ
զատկին
կատարել
զհրաման
Հայրապետին…:
Անտանելի
տառապանօք
հազիւ
կարացին
զԳէորգն
վասն
այժմոյս
ի
պուռօտ
յղել… :
Գրեցաւ
ի
Կոստանդնուպօլիս
յամի
տեառն
1758
ի
ապրիլի
14
Նուաստ
չնչին
Աթանաս
Վարդապետ
