Մանուկն
իր
ընկերօքն
օր
մի
նստել
կայր,
Ուրախ
եւ
մուրատով
անուշ
զրուց
տար,
Եղեւ
յանկարծակի
արտասուէր
եւ
լայր,
Թէ`
Յիշեցի
զծնողքն
իմ`
զհայր
եւ
զմայր:
Ի
սրտին
մորմոքէր,
աղեօքն
գալար,
Հառաչէր
խիստ
ողորմ
զօրն
անդադար,
Ասէր
թէ`
Զ՞ինչ
հոս
կայ`
սար
ու
ձոր
ու
քար,
Ոսկի
դառնայ
ինձի`
ղարիպ
եմ
ու
օտար:
Ղարիպն
թէ
լինի
շատ
քաղաքաց
տէր,
Որ
իսկի
մեծութիւն
առ
նա
պակաս
չէր,
Յերակ
սիրտն
է
ի
վախ,
թէ`
Ես
եմ
անտէր,
Չունիմ
աստ
բարեկամ,
ոչ
կատարեալ
սէր:
Հոգին
խիստ
փափաքի
ու
սիրտն
ի
կամ
է,
Աղքատ
շրջի
յերկիրն`
սրտին
յօժար
է,
Փոխան
շաքրին`
լեղի,
զահր
կլանէ,
Շաքար
իր
համարի,
անուշ
թուել
է:
Ղարիպն,
որ
յօտար
աշխարհ
եկեալ
է,
Հողն
այլ
չընդունի
ոչ,
սազգար
դարձեալ
է,
Թէ
գիտութեամբ
խելօք
Սողովմոն
լեալ
է,
Մարդկաց
յիմար
թուի,
խումար,
անխել
է:
Ղարիպն
թէ
լինի
հարուստ
եւ
փարթամ,
Աշխարհի
պիտոյիւք
խիստ
լի
ու
թամամ,
Յերակ
հոգօք
մաշի
շատ
ղուսայ
ու
ղամ,
Որ
չգայ
մահն
ու
գերէ,
ու
յիմ
տեղն
չէրթամ:
Եւ
թէ
յանկարծակի
ցաւք
իւր
հասանի,
Կամ
մահու
նշանակ
առ
ինք
գուշակի,
Ածէ
զաչերն
ողորմ
ծածուկ
ու
յայտնի,
Խնդրէ
իւր
հայր
ու
մայր,
եղբայր
սիրելի:
Մարմինն,
որ
իւր
հողոյն
է
ծնունդ
առել,
Փափաք
է
ու
ծարաւ`
զմայրն
խնդրել,
Եւ
թէ
մահն
գերէ
ու
ի
հող
դարձել,
Օտար
ծնունդն
օտար
երկիր
զնդանել:
Հոս
կամ
կարօտ,
ծարաւ
ու
սիրտս
է
պասքել,
Փափաքիմ
զիմ
ծնօղքն,
ուզեմ
տեսանել,
Ահա
եղեւ
մեզ
ժամ`
աստից
ելանել,
Որպէս
կամիք
խորհել
ու
թատպիր
առնել: