Տաղեր

Գերիս ընդո՞ւր երթամ մոլար,
Ղարիպութիւն է խիստ դժար,
Թէ հաց կուտեմ, ի վայր չերթայր,
Ջուր կու խմեմ, լեղի եւ դառ:

Ի տուն նստիմ, հանգիստ չի տար,
Սրտիկս ի փորս առնու գալար,
Քունն աշէրուս արար վիճար,
Բնութիւն կամացս չէ ճարտար:

Յետ դառնալոյ չկայ ինձ ճար,
Զի ի հոգոյս եղայ պէզար,
Յառաջ կերթամ, ոտքս չերթար,
Զի ճանապարհս է խիստ երկար:

Իմ մեղքն շատ եւ անհամար,
Որ զիս կու տա ի տարէ տար,
Ի մէշ վշտիս եղայ մոլար,
Մէկ մի չկայ ինձ մխիթար:

Այն որ բարեացն առնէ վճար,
Մեղաւորացն է քաւարար,
Զքեզ հանէ յանդորութիւն
Եւ դու իսկի մի ճիճգոհար:

Կաց, որ ասեմ քեզ բան ճարտար,
Զոր ի յառաջն Աստուած արար,
ԶՅովսէփ մանուկ սուրբ եւ արդար,
Որ Բեթաբրէ որդի արար:

Յետոյ ի զուր մատնեաց զնա
Եւ բանտարգել զնա արար,
Այն որ գիտէ զծածուկ սրտին
Եւ քննէ զխորս անճառ:

Որ եւ եհան զնա ի բանտէն,
Եգիպտոսի զնա տէր արար,
Ով որ չարին կու համբերէ
Բարեօք կանէ առ նա վճար:

Յիշեա զՄովսէսն Ղեւտացին,
Մայրն ընկեցիկ զնա արար,
Որ կողոպտեաց զԵգիպտոս,
Զծովն ի յերկուս բաժան արար:

Զգոռոզ հպարտ զփարաւոն,
Զոր Սադայել ի տունն արար,
Հեղձամաղձուկ կորոյս զնա,
Եւ զԻսրայէլ ազատ արար:

Զնոսա տարաւ ի յանապատն,
Հաց հրեշտակաց կերակուր տայր,
Յապառաժէն ջուր բխեցոյց,
Երկոտասան վտակ արար:

Սոքա ամէն ղարիպ կացին,
Չորս հարիւր ամ յերկիր օտար,
Ընդ Սառայի ծիծաղելուն,
Տէրն տարաւ զբանն ի կատար:

ԶԵսսեածին արքայն Դաւիթ,
Որ տասաղիւն իւր գործ արար,
Խոնարհութեամբ երգէր զսաղմոսն
Որով արքայն մեծ դիւրանայր:

Զայս ամէնն խոնարհ արար,
Եղբայր ճարտար, զոր ընթերցար,
Դու այլ նմանն բեր ի քեզ,
Եթէ կամիս հաճոյանալ:

Եղբայր, երթաս օտար յաշխարհ,
Զամէնն եթէ քեզ հայր եւ մայր
Եւ մի՛ լինիր հպարտ եւ բիրտ,
Մի՛ չարին չար առնել վճար:

Այլ եւ փառօք մի՛ փքանար,
Զոր Սողոմոն ունայն արար,
Եւ մի՛ հոգով հպարտանար,
Զի Սադայէլ զնոյն արար:

Այլ դէմ փառացն ելիր տխմար,
Որպէս տխօս մանուկ անկար,
Զխոնարհութիւնն բեր ի քեզ,
Որ զքեզ սիրէ Տէր բարերար:

Եթէ կենաս ղարիպութիւն,
Որդոց որդիք օտար յաշխարհ,
Խոնարհութիւն երբ չունենաս,
Կռվին ՚ւ ասեն. Ուստի՞ց եկար:

Յայնժամ լինիս ողորմելի,
Արցունդ գայ երեսդ ի վայր,
Յայնժամ տղայքդ քեզ ասեն.
Արեկ էրթանք ի մեր յաշխարհ:

Երբ որ որդիք կարգես ՚ւ եղբայր,
Մէկ չլինայ քեզ խնամատար,
Ոչ ոք լինի քեզ ձայնակից,
Ասեն ղարիպ է եւ օտար:

Եւ թէ լինի նա իմաստուն,
Ճարտարախօս որպէս Խիկար,
Յիմար եւ խել ասեն նմա,
Խալար, տխմար եւ խելագար:

Եւ թէ լինի անձամբն ճոխ,
Պատկերն ամեն տեղի յարմար,
Նորա դնեն այլ մականուն,
Զրէ ղարիպ է եւ օտար:

Ղարիպն չէ մարդ կատարեալ,
Ոչ ոք չառնու զնա ի համար,
Ղարիպին կոյր ասեն ՚ւ յիմար
Եւ ոչ հային ինքն ճարտար:

Յայնժամ լինի ինքն ամօթով,
Գաղտուկ նայի յառջեւն ի վայր,
Ղարիպին տաս զօրն շաքար,
Զէտ պարոնի ասեն թմար:

Երբ իւր աշխարհն ի միտքն անկնի,
Աղիքն ի փորն առնու գալար.
Դուք զղարիպն սիրեցէք,
Զօտարն, անարգն ի տուն տարէք:

Եթէ հիւանդ է եւ տկար,
Պաղուկ ջրիկ նորա դու տար,
Եւ թէ տեսնուս եւ զանց առնես,
Զինչ մեծատունն արար զՂազար:

Երբ որ ելաւ ի յաշխարհէս,
Զաչքն եբաց … ճարտար,
Եւ թէ տեսնուս անտէր հիւանդ,
Շարաւն երթայ ի յանձն ի վայր:

Ով որ կանէ նմա թումար,
Քրիստոս հրամեց, թէ` Ի՛նձ արար,
Ի բանտարգելն ի տես գնա,
Բանիւ ասա, թէ` Մի՛ հոգար:

Եւ ճշմարիտ դու հաւատա`
Աբրահամու գոգն հանգար,
Տէր Աւետիք, այլ մի՛ հոգար,
Բաներքն քո չէ խիստ յարմար: