40.
ՄԻՏՔ
ՈՒ
ԲՆՈՒԹԻՒՆ
Միտքս
անդադար
պատճառներու
կը
կանչէր,
Ինչպէս
շան
մը
լիալուսնին
դէմ
հաչիւն,
Կամ
կոհակին
ամբարտակին
դէմ
շողիւն.
եւՄէկուն
պէս
շփոթ,
միւսին
պէս
լե՜ռ
մըռունջէ:
Փիւնիկ
մըն
է
միտքս,
իր
թեւերն
են
“ի՛նչ
է”,
Որ
կը
սլանայ
դէպի
“քանզի”ին
լոյս
հնչիւն,
Հոն
տատրա՜կ
մը
կը
վերածնի
իր
աճիւն`
Զոյգ
թեւերով
ծիածան
ու
ճաճանչէ:
Աղաղակի
կ'ըլլայ
մըրրիկ
ամպաթեւ,
Միտքս`
որ
հասնող
“ինչու”ներուն
հնձանն
է.
Զոր
կաթոգին
ձեռք
մը
յանկարծ
կը
բռնէ,
Կը
պարուրէ՜
խաղաղութեամբն
իր
թեթեւ,
Հրաշալիո՜վն
արեգակ
ու
կապոյտի`
Որ
համասփիւռ
ամէն
բանի
կը
ժպտի՜: