12.
ԳԵՏԱՓԻ
ԵՐԱԶԱՆՔ
Գիւղն
համօրէն
կը
մըրափէ
ծոցն
արեւոտ
ժայռերուն.
Տիւանդորրի
պահն
ըմպած
է
մեղկ
հեշտութիւն
մը
սիւքի,
Որ
ջուրերուն
վրայ
կը
ցանէ
գինովի
ղողն
իր
թրթռուն,
Գետն
համբոյրի
մը
երազով
դէպ
ի
ափունք
կը
թեքի:
Գետեզերեայ
ծառաստաններ,
միջօրետքի
այս
պահուն,
Ինձ
անծանօթ
թաւուտքներէ
կը
խրկեն
բոյրն
հեշտանքի,
Որ
յամրօրէն
կը
ծաւալի
ծաղիկներէն
այն
լըքուն,
Ասդին
անդին
տարտըղնըւած`
որոնց
հոգին
կը
ցամքի:
Եւ
հընամի
ծառեր
զիւմրիւթ
միայնութեանց
ընդմէջէն,
Կ'արտածորեն
մուշկի
բոյրեր
ու
ժպիտներ
ալ
բոսոր.
Կիսամըրափ
կ'երազեմ,
զիս
աղաղակներ
կը
կանչե՜ն…
Ձայներ`
դիւթիչ
աշխարհներէ,
տարտա՜մ,
անո՜յշ,
հեռաւո՜ր`
Որոնք
անդին
զիս
կը
տանին
երանաստան
մը
բաղձոտ
Ու
կը
նիրհեմ
արբշիռ`
հովին
դիւթիչ
նեկտարն
ըմպած
հոտ: