Ոմն
Թիֆլիզեցի
Մկրտում
անուամբ
ախթարմայ,
եդեալ
էր
ի
Բայազիտ
առ
Տէր
Վահանն
յաւանդ
զիրս
ինչ,
որք
էին
ակնեղէնք,
եւ
գնացեալ
ի
Թիֆլիզ
մեռեալ
էր
անդէն,
եւ
կտակեալ
էր
որդւոյ
իւրում
որոյ
անունն
էր
Ստեփաննոս,
առնուլ
յաւանդն
իւր
ի
Տէր
Վահանէն:
Եւ
ետ
զԶօհրաբ
ոմն
ինքեան
վէքիլ
արարեալ
թղթով
եւ
մահսէրով
յղեալ
էր
ի
Բայազիտ
առնուլ
զայն:
Իսկ
Տէր
Վահանն
երկուցեալ
յապագայական
վտանգէ,
կամեցեալ
զհաստատուն
գիր
իմն
ունիլ
ի
ձեռին,
եւ
ապա
տալ
նմա
զիրն,
չհաւատալով
այն
մահսարին:
Վասնորոյ
ասացեալ
էր,
թէ`
առանց
սրբազան
վեհի
հրամանին
տալ
ոչ
կարեմ:
Ուստի
Զօհրաբն
եկեալ
առ
սրբազան
վեհն,
խնդրեաց
տալ
զթուղթ
մի
ի
վերայ
Տէր
Վահանին,
զի
տացէ
զաւանդն:
Եւ
սրբազան
վեհն
եւս
կամելով
լինիլ
այս
հաստատուն,
վասնորոյ
ոչ
հաճեցաւ
անդէն
առնուլ
Զօհարբին
զիրն
զայն,
այլ
զթուղթ
մի
գրեաց
առ
Տէր
Վահանն,
զի
ի
ձեռն
հաւատարիմ
ուրուք,
կամ
թէ
յԱթոռայնոցս
ոք
անդէն
պատահիցի ,
յղեսցէ
զայն
ի
սուրբ
Աթոռս,
զի
աստ
ինքն
նոցա
տացէ,
զոր
նոյն
Զօհրաբն
տարաւ:
Հոկտ.
Ի .
