[ԳԼՈՒԽ
ԺԱ.
ԱՌՈՒՄՆ
ՊԱՂՏԱՏԱՅ
ԵՒ
ԳԵՐՈՒԹԻՒՆ
ԽԱԼԻՓԱՅԻՆ:
ԱՆՁՆԱՏՈՒՐ
ԼԻՆԻ
ԵՒ
ՔԱՂԱՔՆ
ՄԱՐՏԻՐՈՍԱՑ:
ԱՋ
ՍՈՒՐԲ
ԱՌԱՔԵԼՈՅՆ
ԲԱՐԴՈՒՂԻՄԵՈՍԻ:
]
Յետ
այսորիկ
արարին
ժողով
մեծ
հին
եւ
նոր
հեծելոց
եւ
Վրաց
եւ
Հայոց
հեծելոյն,
եւ
անթիւ
բազմութեամբ
գնացին
ի
վերայ
Պաղտատ
քաղաքի.
եւ
յորժամ
հասին
ի
տեղին,
առժամայն
առին
զքաղաքն
մեծ
եւ
անուանի
զՊաղտատ,
լցեալ
բազում
մարդաւք
եւ
պատուական
գանձիւք
եւ
անթիւ
ոսկւով
եւ
արծաթով։
Եւ
յորժամ
առին,
յանխնայ
կոտորեցին,
եւ
գերեցին
զբազումս.
եւ
լցան
առ
հասարակ
հեծե[ա]լն
ամենայն
պատուական
հանդերձիւք
եւ
խալիփատի
ոսկւով:
Ընբռնեցին
եւ
զԽալիփայն,
զտէրն
Պաղտատայ,
իւր
ամենայն
գանձիւքն
եւ
բերին
առաջի
Հուլաւոյն՝
գիրացած
եւ
սոնքացած։
Եւ
յորժամ
ետես
Հոյլաւունն՝
հրամայեաց,
թէ
դո՞ւ
ես
տէրն
Պաղտատայ.
եւ
նա
ասաց
թէ՝
ես
եմ։
Եւ
ապա
հրամայեաց
դնել
ի
բանդի
զերեք
աւր,
անհաց
եւ
անջուր։
Եւ
յետ
երեք
աւուրն
հրամայեաց
բերել
առաջի
իւր,
եւ
եհարց
Հուլաւունն
զխալիփայն,
թէ
ի՞նչ
ցեղ
կաս։
Եւ
նա
ցասմամբ
պատասխանի
արար,
իբր
թէ
վախեցնելով
զՀոյ
լաւունն,
ասէ.
Ա՞յդ
էր
ձեր
մարդկութիւնդ,
որ
ես
երեք
աւր
յանաւթի
կենամ.
զի
յառաջագոյն
ասացեալ
էր
Խալիփայն
ցքաղաքացիսն
թէ
մի՛
վախիք,
թէ
լինի
ու
Տաթարն
գայ,
զՄահմետի
դրաւշէն
ի
դուրս
բերեմ,
որ
Տաթարին
հեծե[ա]լն
ամէն
անց[ն]ի
եւ
մեք
ապրիմք.
եւ
զայս
լուեալ
էր
Հուլաւին
եւ
յոյժ
բարկացել։
Եւ
ապա
հրամայեաց
Հուլաւունն
մի
կարմիր
ոսկի
բերել
եւ
դնել
առաջի։
Եւ
յորժամ
բերին,
ասաց
Խալիփէն,
այս
ի՞նչ
է։
Ասաց
Հուլաւունն,
թէ
ոսկի
է,
կե՛ր,
որ
քաղցդ
եւ
ծարաւդ
անցանի,
եւ
կշտանաս:
Ասաց
Խալիփայն.
թէ
ոսկւով
ոչ
ապրի
մարդն.
այլ
հացով
եւ
մսով
եւ
գին[ւ]ով:
Ասաց
Հուլաւուն
ցԽալիփէն,
երբ
գիտես
զայդ,
որ
մարդն
չոր
ոսկւով
չապրի,
այլ
հացով
եւ
մսով
եւ
գինով.
դու
այդչափ
ոսկի
է՞ր
ինձ
ընդ[դ]էմ,
որ
ես
չէի
եկել,
ու
զքո
քաղաքս
աւիրել,
ու
զքեզ
կալել.
ու
դու
քեզ
անհոգ
նստեալ
էիր
կերել
եւ
խմել:
Եւ
ապա
հրամայեաց
Հուլաւուն
զաւրացն՝
ոտիւք
տալ
եւ
այնպէս
սպանանել
զԽալիփայն
Տաճկաց:
[Եւ]
գնացին
բազում
գանձիւք
եւ
աւարաւ
յաշխարհն
արեւելից:
Եւ
ի
գալ
ամին
եկին
ի
վերայ
Մուփարղնին,
եւ
ոչ
կարացին
առնուլ
զնա.
զի
ամրագոյն
շինեալ
էր
զնա
սուրբն
Մարութայ`
քաղաք
Մարտիւ
րոսաց,
եւ
ամենայն
սրբոց
ժողովեաց
նշխարս
եւ
եդ
ի
նմա.
եւ
ամրագոյնս
պարսպեաց
զնա,
եւ
անուանեաց
զնա
Քաղաք
Մարտիւ
րոսաց.
որ
մինչեւ
ի
ժամանակ
Տաթարիս
այլ
ոչ
ոք
կարաց
առնուլ
զնա
առանց
սիրոյ:
Եւ
ապա
երկայնամիտ
զաւրք
Տաթարին
ի
հէսար
արկե[ա]լ,
մինչ
ի
սովոյ
կերան
ամ-նն
զմիմեանս.
եւ
ասէին
թէ
իշու
գլուխ
մի
եղեւ
յերեսուն
դրամ.
եւ
այսպէս
նեղութեամբ
ի
հ-սար
արկե[ա]լ
զերիս
ամս`
կալան
զքաղաքն
Մարտիւրոսաց.
որ
եւ
Հայոց
զաւրքն,
որ
կային
ընդ
Տաթարին,
բազում
նշխարս
գտե[ա]լ
ի
սրբոցն
տարան
յաշխարհն
իւրեանց:
Իսկ
մեծ
իշխանն
Հայոց
Թաղէադին
անուն
յազգէն
Բագրատունեաց
ընբռնե[ա]լ
երէց
մի
Ասորի
եւ
ի
խոստ
ածե[ա]լ,
եգիտ
զԱջ
սրբոյ
առաքելոյն
Բարդուղիմէոսի.
եւ
տարեալ
մեծաւ
ուրախութեամբ
յաշխարհն
իւրեանց
յարեւելք
եւ
եդ
ի
վանս
իւր:
Եւ
յետոյ
հարկեալ
ի
մեծ
իշխանէն
Արծրունեաց`
որ
ասի
Սադուն
անուն,
ետ
նմա։
Եւ
առեալ
Սադունն՝
տէրն
Հաղբատայ
մեծ
եւ
հռչակաւոր
սրբոյ
ուխտին,
եդ
զՍ
ուրբ
Ա
ջն
Բարդուղիմէոսի
Ա
ռաքելոյն
ի
Ս
ուրբ
Ուխտն
Հաղբատ.
եւ
է
անդ
ստուգապէս: