Բագինին վրայ

ՀՕՐՍ ԲԱՆՏԻՆ ՄԷՋ

Դեռ փոքր էի. եկայ քեզի մինաւոր.
Մութ զընդանիդ մէջ այցի:
Մայրս հիւանդ էր. կը շըրջէի ե՛ս ազատ
Մէջտեղ բանտի եւ մահճի:
Լուր տըւին քեզ. եկար առջեւը դըրան
Վանդակապատ` որ - ոճի՜ր -
Կը բաժնէր մեր ողջագուրումը կըղկաթ:
Եկար անխօս, վըշտակիր:

Ո՜րքան նիհար էիր եւ ո՜րքան աչքերդ
Ծարաւ էին արեւու.
Մօրուքիդ տակ, կարծես ոսկրի վրայ բուսած,
Ո՛վ հայր, մեռել մ’էիր դու:

Նըշմարելուդ պէս զիս ժըպտիլ ըսկըսար.
Բայց այդ ժըպիտը բարի,
Այդ սուտ ժըպիտն էր նունուֆար մը ծաղկած
Լըճի մը վրայ արտօսրի:
Կարկառեցիր սեւ վանդակին ետեւէ
Շըրթունքներդ իմ շըրթներուն.
Բայց իրարու անոնք, աւա՜ղ, չըհասած`
Մեր համբոյրին դողդոջուն`

Նոյն ժամանակ եղան օրրան եւ դագաղ:
Ո՛հ, պիտի ո՜րչափ քեզի
Բաղձայի տալ ընդգրկումի մը մէջ տաք`
Ազատ աշխարհը դուրսի,

Եւ իմ փոքրիկ բիբերըս քու բիբերուդ
Տեղալ երկինքն անսահման,
Սըրտէս սըրտիդ պարպել բոլոր օրերս այն
Որ արեւու տակ անցան:
Մութ բանտիդ մէջ գարնան վարդերը ամբողջ
Պիտի լեցնել ուզէի,
Կամ ճիղմ հասակս ու ապագան հասակիս
Պիտ’ հոն թաղել ուզէի: