Տաղեր

Արեգակն որ ստեղծեալ յԱրարչէն,
իւրում գործն երթայ,
Քեզ է սպասաւոր պատրաստ
միշտ տալով զբարիս քեզ ընծայ:
Լուսինն ել եւ էջս առնէ`
ուներուդ նման մանկանայ,
Երբ ծերութեան ի նման
բոլորեալ տիպըդ կերպարան:

Լալ ակն ու գոհար, անգին,
եաղութն ու զմրութն հնանայ,
Այրի, կոտրատի, փշրի,
դու ազնիւ եւ գեր քան զնոսա:
Ծխանելիք անուշունք,
առժամայ է հոտըն նոցա,
Դու զցայգ եւ զցերեկ,
հիւանդն որ ի քեզ դեղի գայ:

Սերվին, սինավպէր, շիմշատ,
որչափ գովք նոցա վրայ կայ,
Հասակդ երբ ի շարժ ելնէ,
նա յաշխարհս նորա գին չիկայ:
Վարդն, որ ի կանանչ տերեւս
ինքնագոյն կու պայծառանայ,
Շուտ մի թառամի, թափի,
քո տեսիլդ միշտ գեղեցկանայ:

Բուրաստանեացն շուշանք
եւ ի ջուրս, որ վայելչանայ,
Գին չեն մազ մի թարթիչիդ
վեր ի վայր, որ տարբերանայ:
Ծովուն քաղցրաօդ բացմամբ,
որ երկիրս ճոխութեամբ ցնծայ,
Գին չէ ծով-ծով աչերուդ,
քո սիրոյդ, որ միշտ քաղցրանայ:

Սիրամարգ հաւն ու կաքաւ,
պիւլպիւլ, տուտիքն ու հումայ,
Գին չեն վարդաթերթ շրթանցդ,
ըղընկացդ մատանցդ վերայ:
Արեգակն ու լուսընկայն,
զոր ասի ի գլխու վերայ,
Բերան բանալուդ փոխան
ծիծաղելդ ի ծնկիս վերայ:

Լուս երեսդ երբ խոնարհի,
լուկ դնես ի բազկիս վերայ,
Գիրկ ու ծոց սրտազուարթ
նէ քելամ մեռելս ողջանայ: