Է'
եւ
այս
խորհուրդ
մեծ
իմն
հրաշին,
Որդոյն
Մարեմայ
եւ
Հօրն
անեղին,
Որ
յամէնայն
ժամ
մեծութիւն
յայտնին,
Ըստ
այնմ
երկինք
պատմեն
զփառս
աստուածային:
Րամեալ
վերյիշեալ
յառաջին
ճառին,
Զպատմութիւն
պղծոյ
անդիփռօֆիդին,
Զխայտառակութիւն
Կէլտի-կէլտիին,
Ընդհանուր
աշխարհ,
որ
ի
սոյն
դարին:
Եղեն
եւ
հրէայք
ի
խոր
տրտմութիւն,
Այնք
որ
խնդայինն`
ապաշաւէին,
Մաքառողքն
ընդ
մեզ
շատ
ամաչէին
Եւ
ռամկաց
լինէր
սրտի
բերկրութիւն:
Մամոնայս
եւ
զինչսն
յոյժ
կսկծային,
Որ
ի
յերթեւեկս
նորա
ծախսէին,
Զաղերսեալ
զընծայսն
տիր
ափսոսային,
Զծանակն
լինելն
նեղասրտէին:
Ինչպէս
ժամանակ,
որ
այս
մեզ
դիպին,
Որ
դիւրաւ
զիջաք
այն
անզգամին,
Զմեր
պաշտօն
առնել
կամէր
յիւր
մտին,
Յինչ
դարձաւ
ժպիրհ
ծնունդն
Նեռին:
Այս
բազում
աղմուկ
լիներ
առ
նոսին,
Թերահաւատեալք
շատ
մոլորէին,
Ամ
յամէ
յայլ
վայրս
եւ
որք
աստ
կային,
Դարձեալ
յօրինաց
տաճիկ
լինէին:
Յայն
ոմանք
տաճիկ
չեղեւ
ասէին,
Սիրտն
եւ
խորհուրդն
է
ի
մեր
յօրինին,
Կերպարանեալ
է
արդ,
որ
երեւին,
Զնոյն
փրկիչ
յուսամբ
զմարդն
ներքին:
Ի
գալ
պայմանին
յայտնեսցին
կրկին,
Գոյ
ժամ
ժամանակ,
զի
երեւեսցին,
Մինչ
այս
կերակրօքս
հաշեալ
մաշէին,
Ետ
Քրիստոս
կրկին,
որ
այժմիկ
պատմին: