Տեառն
վարդապետի
սրբազանի
ողջունիւ
…
յայտ
լիցի։
[Զ]օրէն
նախնեաց
աւանդութեանց
ի
շարս
ոճի
նամակաց՝
մոռանալով
մոռացայ
զառածեալս
ի
տաղտապանաց
անցից
փոթորկաց
ֆուրթունայից
հակակայից.
եւ
զի՛նչ
արասցէ
խղճութիւն
տկար
բնութեանս
միում
անձին
այնքան
խռովութեանց։
Ըստ
Յոբայն
կողկողիմ
ի
ծերութեանս,
եւ
զի
նա
զյոյս
իւր
պնդեալ
տեւեր
ասելովն՝
Կարող
ես
զիս
վերստին
նորոգել.
եւ
ես
այնմ
զի՞նչ
ասացից
քան
թէ
նկատումն
սպասելս
յոփ
ի
տապանի
եւ
ոչ
այլ
ինչ
մեղմանալով
ի
լռութեանցս։
Զի
երկին
եւ
երկիր
եթէ
ի
բարբառ
ելեալ
լցցէ
զիս՝
ոչ
են
բաւական
առ
ի
սփոփանս
ձայնակցութեան
լալականիս։
Հայոց
պառաւունք
առասպելականք
օրինակ
իմն
եթերականաց
բուսոց
եւ
տնկոց
զգայականաց
բնականաց
ճարտասանութեամբ
ի
շարադրութիւնս
ողբոց
տաղիցեն՝
ոչ
երբեք
իցէ
փունթ
եւ
փէսէնթ,
եւ
ի
սպառ
իմոյ
բորբոքիս
զովացումն։
Գոգիցի
ի
Պալըքլըն
զողբն
Եւայի
ի
վերայ
Աբիլի,
եւ
այն՝
զի
եգիտ
քանի
մի
զաւակ,
զՀելի
քահանայ,
զԴաւիթ
ի
վերայ
Աբիսողոմի,
Հեթմոյ
ծերի
զԹորոսն
տեսեալ
արեամբ
լուանիլ
եւ
զԼեւոն
տարեալ
գերի
թշնամին
եգիպտացի։
Առաւելան
ցաւք
Ոլօմպիա
ի
վերայ
Աղեքսանդրի
մանկամեռի
աշխարհակալի։
Թէպէտեւ
մասամբք
հոմերականն
տաղ
պատմութեամբ
Դրօյայի
անցիցն
Բրամիուս
մեծի
արքայի
զիս
զարմացուցանէ.
եւ
վասն
այնորիկ
Ունայնութի¯ւն
ունայնութեանց
ասելն
Սողոմոնի
զիս
հաւատարմացուցանէ
եւ
ի
սպառ
գրոյն
զԱստուած
աւարտէ՝
թէ
Նա՛
է
ճշմարիտ
եւ
ի
նմանէ
երկնչիլ
բարւոք
կարծելի
ոչ
միայն՝
այլ
եւ
ի
հաւատ
զիս
թելադրէ։
Զի՞նչ
ասացից
այսքանեօք,
զի
պատճառ
եղեր
զխոցոյ
իմոյ
զփեճեկ
եւ
կսկծեցուցեալ
ա¯հ
ո¯ւֆ
բարբառովս
զիս
առ
քեզ
խօսեցուցիր
սիրելիդ,
կատարեցիր
զՏեառն
հրաման
լիովին՝
Հիւանդ
էի
եւ
տեսիք
զիս,
եւ
զամենայն
ըստ
կարգի
ի
վերայ
տառապելոյս
գտանի
աստանօր։
Քաղցած
եմ
մխիթարութեան՝
զիս
լիացուցիր,
ծարաւ
եմ
սփոփանաց՝
զիս
սփոփեցիր,
մերկ
ի
Հայոց
անոպայից՝
սամուրով
խիլայեցեր,
օտար
եմ
ի
սոպռից՝
ի
ծով
սիրոյդ
նամակի
ժողովեցեր։
Հիւանդ՝
ոչ
միայն
ի
տուրեւառ
շնչոյս
հուր
ցոլանայ
ի
կոկորդս՝
տեսեալ
զիս
ի
բանտ,
թէպէտ
անգէտ
արհամարհեալ
զօրինակ
այսպիսեաց,
այլ
եւ
քաջդ
քան
զԹէօփիլէ
քեզ
գրեցից
զնուիրելոյդ,
եւ
զարդարելոյդ
կրկին
իմաստիւք
քան
զԴաւիթ
մաղթէ
առ
Տէր.
Հան
ի
բանտէ
զանձն
իմ,
որ
բանտ՝
զի
երկին
եւ
երկիր
ինձ
բանտ
տեսանի
կորուսեալ
զաստղն
ի
առաւօտեան։
Զմոխիր
որպէս
զհաց
կերի
եւ
զը[մ]պելին
իմ
արտասուօք
խառնեցի։
Բաւ
է
պերճացելոյդ
ի
գիտութիւն,
հերիք
է
ճոխացելոյդ
յիմաստութիւն։
Ես
այլ
ծերացայ.
քանի
մի
գիրք
կայ,
թէ
կամիս
քո
յիշատակդ
լինիլ՝
ատամ
ուղարկեմ,
ի
քո
անունդ
արա՛։
Ողջ
լե՛ր։
(
Ձեռ.
թիւ
1058,
թղ.
39բ-40բ
)