Իսկ
եպիկուրայքն
բնաւ
ինքնակաց
իսկ
համարին
զաշխարհս,
որպէս
թե
նախ
հողամաղք
ընթանային
-
որպէս
յորժամ
շողն
ընդ
երդ
մտանիցէ,
եւ
հողամաղք
իմն
երեւին
ի
շողն.
այնպիսի՝
ասեն՝
մարմինք
անհատք
եւ
անբաժինք
եին
զառաջինն,
եւ
անտի
թանձրացեալ
յաւդեցաւ
ինքն
աշխարհս
եւ
եւ
թե
ոչ
Աստուած
եւ
ոչ
խնամակա[229]լութիւն
ինչ,
որ
վարիցէ
զաշխարհս։
339
Զորս
եւ
փիլիսոփայքն
ինչ
յընչաց
քերեն,
եւ
ամենեւին
չհամարին
զնոսա
աղանդս։
340
Զորոց
եւ
Առաքեալ
ասէ՝
թե
առանց
Աստուծոյ
շրջեին
յաշխարհի։
Որոց
այնքան
աւրի...
եղեւ,
<մինչեւ>
յայնչափ
ի
բազում
ի
նախրաց
փիլիսոփայիցն
աստուածոց
եւ
ոչ
մի
աստուած
ըմբռնել։
Տեսանե՞ս՝
զի
գործ
ստահակութեան
այնչափ
բռն286vացեալ
ըմբռնելեացն,
մինչեւ
անաստուած
հանել
յաշխարհէ։