Եւ
ի
յաւարտ
բանիս,
ասեմք
թէ
չա՛ր
է
արդարեւ
եւ
դժնդակ՝
անմիաբանութիւնն
ընկերաց
ի
մէջ
հասարակութեան,
եւ
նախադասելն
զբարին
եւ
զօգուտն
իւրոյ
անձին՝
բարւոյ
հասարակութեան
իւրոյ.
եւ
յորում
հասարակութեան
եւ
գտանիցի
չարս
այս,
նոյնժամայն
եղծէ
եւ
ապականէ
եւ
ընդունայնացուցանէ
զնոյն
հասարակութիւնն,
թէ՛
տուն
իցէ,
թէ՛
քաղաք,
թէ՛
ազգ
իցէ,
եւ
թէ՛
անպարտելի
մեծ
թագաւորութիւն:
Զի՞նչ
մեծագոյն
քան
զկայսերութիւն
Մակեդոնացւոց
եւ
Հռօմայեցւոց,
եւ
ընդէ՞ր
ի
սպառ
կործանեալ
բարձան
ի
միջոյ.
վասն
զի
պակասեցաւ
ի
նոցանէ
միաբանութիւնն
եւ
սէրն
հասարակութեան,
որով
զօրացեալ
իսկ
էին։
Ընդէ՞ր
եղեւ
եւ
կործանումն
ազգին
մերոյ,
երկրին
մերոյ
եւ
թագաւորութեան.
վասն
զի
բարձաւ
միաբանութիւնն
յիշխանաց
եւ
ի
նախարարաց
մերոց:
Զի
որպէս
միաբանութիւնն
հոգի
է
եւ
կեանք՝
ամենայն
հասարակութեան,
նոյնպէս
եւ
հակառակն
սորին,
այսինքն
անմիաբանու-թիւնն՝
եղծիչ
է
եւ
սատակիչ
ամենայն
հասարակութեան:
Արդ՝
ողորմեցաւ
արդարեւ
Աստուած
ամենայն
տանն
Սիսակայ
որդւոյն
Գեղամայ,
յարուցանել
նոցա
զԴաւիթ
եւ
զայլ
ամենայն
որդիս
զօրութեանց,
որք
քաջացան
եւ
ի
բաց
վանեցին
զամենայն
ապականիչ
երկրի
իւրեանց:
Ո¯վ
թէ
ո՞րպէս
զօրացան,
ընդդէմ
ելին
մեծամեծ
թագաւորաց
եւ
ապրեցան
եւ
անպարտելի
մնացին
ի
նոցանէ՝
գթութեամբ
վերին
խնամոցն,
մինչդեռ
էին
միաբանք
ի
միասին:
Բայց
իբրեւ
եհաս
առ
նոսա
ապականիչ
ախտս
այս
անմիաբանութեան,
իսկոյն
եղծան
լուծան
բաժանեցան
եւ
եղեն
իբր
զչեղեալս:
Զի
մեռաւ
Դաւիթ՝
ի
քաջութենէ
որոյ
սարսէին
ամենայն
բռնակալք
յուսացեալքն
ի
զօրութիւնս
իւրեանց,
եւ
յաջորդեաց
Մխիթարն,
որ
իբր
կորիւն
առիւծու
գոչեաց
ի
լերանց
Սիւնեաց,
եւ
ի
նմանէ
սարսեցան
ամենայն
գազանք
ի
մորիս
իւրեանց,
եւ
էջ
եւ
յափշտակեաց
զյափշտակութիւն
ի
միջոյ
գազանաց,
եհար
խորտակեաց
զեղջիւրս
հպարտաց,
հատոյց
զհատուցումն
եօթնապատիկ
ի
գլուխս
թշնամեաց,
եւ
յամօթ
արար
զմեծամեծս
հեթանոսաց,
եւ
յաւար
էառ
զփառս
նոցա:
Այլ
գտան
անօրէնք
ի
մէջ
ժողովրդեանն,
որք
ախտացեալ
իսկ
էին
այսու
ժանտ
ախտիւս
անմիաբանութեան,
ուստի
իշխեցին
սպանանել
զառաջնորդն
իւրեանց,
եւ
մերժել
ի
հասարակութենէ
իւրեանց
զողորմութիւնն
Աստուծոյ։
