Առ
տէր
Գրիգոր:
Աւադիկ
առաքեցի
քեզ
գոշ
գեղեցիկ,
գերունակեալ
յենթակայէն,
ճախարակեալ
մանուածոյ,
այլ
մեծ
քան
զսանսն
Թեսպռոդեան.
մակաւասար
է
եւ
սանին
Ափռոդիտեայ,
որ
կայ
կառուցեալ
ի
վերայ
եռոտանւոյն
գագաթան
կնոջ
անդրւոյն
ի
ստադին:
Յիշեմ
աստանօր
եւ
զՊէլոպեան,
յորմէ
խոյն
յօշեալ
խլրտանայր,
իսկ
Պէլասն
արտահանեալ
եւ
ոչ
եւս
երեւէր:
Զիա՞րդ
զայսոսիկ
քեզ`
մեզ
պարտ
է
յիշել,
որ
ոչ
էր
սան,
այլ
սկաւառակ
կամ
իբր
զբաժակ.
վասն
որոյ
լռեալ
ի
սանիցն
յոգնագոյն
բերել
քեզ
այժմ
ի
ճահ
ոչ
կամեցայ,
այլ
զի
զայս
այլուր
երբե'մն
իմաստասիրեալ
գտցես
մեր:
Բայց
պտուղ
պարառեալ
զիւրն
աթոռակ
եւ
զտեսիլ
շրթանն
ցուցանէր
զտարազ
սանի:
Եւ
այս`
այսքան.
ողջ
լե'ր: