Նոր Քնար

Ո՜վ փանաքի սուգեր անձուկ իմ եսիս,

Կը թոթուեմ ես ձեր փոշին,

Եւ կ՚ուզեմ որ վերածաղկի ջինջ՝ հոգիս

Օծմամբն օրուան առաջին։

Այլ ո՜վ կեանքի ողբերգութիւն, կը ժըպտիմ՝

Եւ տխուր եմ դեռ միայն.

Չեն թաց աչքերս նախատինքովն արցունքին,

Հոգիս՝ խոցո՜տ է սակայն։

Ու չը գիտեմ կը նախանձի՞մ թէ՝ բարի՝

Կ՚արգահատիմ քեզ սիրտս հաճ,

Անգիտակից յիմարութիւ՛ն աշխարհի,

Երջանիկ ու բարգաւաճ։