Տաղեր

Թիւն հազար քսան եւ ութին,
Յաւուր աշնան, մուտ ձմեռին,
Հրոտից ամսուն տասնուերկուսին,
Սեւ լուսացաւ երկուշաբթին:

Յանկարծ տեսին յեաղին հասեալ,
Շուրջ ու բոլոր զքաղաք պատեալ,
Մեծ եւ պստիկ զամէն կալեալ,
Լալոտ աչօք գերի տարեալ:

Ոմանք կալեալ թէ սպանեէին,
Մալ եւ ըռզակ հարցանէին,
Շատ ոք խիզանց նշան տային,
Լալով, ողբով գերի տարին:

Վա՛յ տանք երկրին Արարատեան,
Մայրաքաղաքն ի յԵրեւան
Եւ գեղանուն ամենեքեան,
Ձեռն այլազգեաց գերի անկան:

Արար Աստուած մարդն իւր նման,
Ի պատկեր իւրն տիրական,
Թէ ոք չպահեն զպատուիրան,
Այսպէս փորձանքս դիպանան:

Նախ եւ առաջ յորժամ եկին,
Ի Նորագեղ փաշայքն իջին,
Լաշկարն` անկարծ բոլորեցին,
Շատ ոք անմեղ սպանեցին:

Երէվանայ քաղքէն տարան
Շատ սարկաւագ սաղմոսաձայն,
Ոմանք պաշտեն զշարական
Եւ քահանայք` զաւետարան:

Սաղմոսաց ձայնն վերացաւ,
Եկեղեցեաց լոյսն հանգեաւ,
Ժամ եւ պաշտօն խափանեցաւ,
Գիւղս եւ քաղաք աւեր դարձաւ:

Ախ ու վայ մեզ հազար բերան
Եւ կուրացեալ աչք մեր տեսան,
Ծերք եւ տղայք, անմեղ խիզան
Ձեռն այլազգեաց գերի անկան: