ԵՐԿՐՈՐԴ
ՏԱՂԱՇԱՐՔ
Ա.
Դու
ծառ
ես
նարընջենի,
—
քեզ
հազար
անուն
կու
պիտի,
—
Որ
մէկն
է
ի
հասք
եկեր,
մէկ
ծաղկեր,
մէկ
դեռ,
կու
ծաղկի։
Դու
բարձր
ես
բերդի
նըման,
հաւ
ի
քոյ
վերայ
չանցընի։
Ոսկի
կայ
ի
քոյ
միջին,
ոսկերիչն
ի
ներս
կու
բանի.
Ծառայ
ոսկերչին
լինիմ
որ
զոսկին
ի
բան
կու
տանի։
Բ.
Ես
աչք
ու
դուն
լուս,
հոգի՛,
առանց
լուս
աչքըն
խաւարի,
Ես
ձուկ
ու
դուն
ջուր,
հոգի՛,
առանց
ջուր
ձուկըն
մեռանի։
Երբ
զձուկն
ի
ջըրէն
հանեն
՚ւ
ի
այլ
ջուր
ձըգեն,
կու
ապրի,
Երբ
զիս
ի
քենէ
զատեն,
քան
զմեռնիլն
այլ
ճար
չիլինի։
Գ.
Կարօտ
կարօտովդ
էի,
հասրաթովդ
ի
ժուռ
կուգայի.
Անկարծ
ինձ
ի
դէմս
ելար
՚ւ
ես
ստոր
կուման
չունէի,
Զինչ
մէկ
մ՚որ
ծարւած
լինի
եւ
ի
պաղ
աղբիւր
հանդիպի,
Դընէ
զդընչիկն
ու
խըմէ,
որ
սըրտին
թալուկն
անցընի։
Դ.
Սուտ
է
որ
կ՚ասեն,
եղբա՛րք,
թէ
՚նտանի
կաքաւ
չիլինի.
Մէկիկ
մ՚ես
երէկ
տեսայ
՚ւ
երնեկ
է
զիր
տէրն
որ
ունի։
Ուներն
ղալամով
քաշած
՚ւ
իր
բերա՛նըն
շաքրով
ի
լի.
Զմեռելն
ալ
ի
գիրկն
առնուր
՚ւ
ի
ծոցուն
հանէր
կենդանի։
Ե.
Այսօր
ինձ
երնեկ
տըւէք
քան
զամէն
օրերն
աւելի.
Իմ
եարս
ալ
ինձ
հիւր
երեկ,
երնեկ
է
զիս
՚ւ
երնեկ
է
լի։
Փըռեմ
քեզ
մախմուր
խալի
ու
բերեմ
քեզ
շատ
հարիֆնի.
Հընցկուն
հարիֆնի
բերեմ
որ
ամէնն
ի
քեզ
նըմանի.
Ծօվերդ
քեզ
գինի
անեմ
ու
զնաւեր՛ըդ
տօստօքանի։
Զ.
Ազեստէ
քաղած
ես
դուն
ու
դըրած
ի
ոսկի
սինի.
Ասի
թէ
կտրեմ
ըզվարդ,
լուկ
առնեմ
ըզհոտըն
վարդի.
Նա
մարդ
ի
վըրայ
երեկ,
թող
բաժին
լինայ
Գըրօղին.
Երթամ
աղաչեմ
զԱստուծ
որ
ելնէ
հիւանդն
ի
հաշի
նաշին։