Հայրէններու բուրաստանը

ԵՐՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

 

Ա.

Ժամիկ մ՚աչերուդ ի զատ երբ կացի, նա զիս մոռացար.

Ասիր դուն  ի քո մըտիդ թէ՝ գընաց, այլ իսկի չի գար։

Գէմ անդէնըն չիգնացի, որ չլինայ ինձ դառնալու ճար.

Հազար եար փոխան կուտան, չեմ առնուր ու զքեզ չեմ ի տար։

 

Բ.

Ա՜յ իմ որոգայթ ու չար, ո՞ւստ՚ եկիր ինձ հանդիպեցար.

Աչերդ զէտ ճըրագ ի վառ ՚ւ  կնքվընուդ ճոթըն կայ ճուհար.

Առել մարգարիտ ու լալ ու կարել զպըռկիդ շողակալ.

Ատով ես առել զիմ շունչս ու զհոգիս, այլ յիս  չես ի տալ։

 

Գ.

Հընցկուն կու սիրեմ ըզքեզ իմ երկու լուսուս պարապար.

Ալամ զիմ միսըն կ՚ուտեն, ես ըզքո թարկըն չեմ ի տար.

Ժողովեմ զայս ամէն ալամ ու դընեմ դէմ քեզ պարապար.

Երդւըննամ զինչ երդում կայ, որ քան զքեզ աղէկ մի չիկար.

 

Դ.

Ո՞ւր էիր, ո՞ւսկից եկար, քան զամէն ծաղիկ դու պայծառ.

Եկիր ՚ւ ի հոգիս մըտար, չես ի տար պահիկ մի դադար։

Սրտիս մէջն ի ժուռ եկար ՚ւ ելնելու ճարակ չիգըտար։

Զարկիր ի գըլխուս վերայ ՚ւ աչերուս ի վար թափեցար։

 

Ե.

Աստե՛ղք  դուք հարիւր հազար, մէկ ի վայր եկէք հաւասար.

Յորտեղ կայ խելօք խիկար, իմ խոցուս երէք դեղ ու ճար.

Եղեր եմ խեւ սիրու տէր, անմատաթ ու անզենեհար.

Չկարեմ հոգուս տամ դադար, կու պահէ գանձիկս ի խըսար։

 

Զ.

Գամ կանգնիմ ի քո դիմացդ, լամ որ իմ հուրըն քեզ այրէ.

Դու զիս սիրու տէր արիր ու հանիր ի մօրն ի տանէ.

Ջանա՛ շուտով ճար արա՛, զիս ի քո ծոցըդ ժողովէ՛,

Թէ չէ կու մեռնիմ գընամ, գան առնուն զարիւնս ի քենէ։

 

Է.

Արի՛ ու կանգնէ՛, իմ եա՛ր, տես քո սէ՛րըդ զիս ի՞նչ կանէ.

Հաւսար յոսկերքս է մըտել՝ կողէ կող ի յետ կու հանէ.

Քո սէրն է ի փայտ նըման, զապառաջ քարերն կու հալէ.

Հապա զգերիս ի՞նչ կ՚անես, որ ամէն զօդուածս իմ քակէ.

 

Ը.

Ով զիս մորթէ ըսպանէ, իմ արիւնս նորա հալալ է.

Աչերս ըզքե՛զ տեսանէ եւ սրտիկս ըզքե՛զ կու սիրէ.

Երբ իմ սիրտս ըզքեզ սիրէ, քոյդ ինձ ի՞նչ պատճառ կու դընէ.

Շատ մարդ կայ հասրաթ, որ լեզուով հետ ինձ զըրուցէ։

 

Թ.

Ա՜յ գնա՛, չիպիտիս դուն ինձ , լուկ պեզար՝ իմ սիրտս ի քենէ.

Զերայ խոցեցիր դուն զիս, լուկ վերցաւ սրտիկս ի քենէ.

Թէ գան ու զքեզ ջուր ասեն կամ ջուրին ճարակն ի քենէ,

Տարեկ մի ծարուած կենամ, չիխըմեմ կաթիկ մի քենէ։

 

Ժ.

Սուրաթդ ո՞ւմ սուրաթ նըման, Յովսեփայ որ զՄըսրայ տիրէ.

Հանցեղ էդ փարսի սուրաթ ի Պաղտատ քաղաքն եղել է.

Ստեղծօղն ի քեզ բարեխօ՛ս՝ որ սուրա՛թըդ քեզ տըւել է,

Այն մանկանըն մի՛ նենգել որ սրտով ըզքեզ կու սիրէ։

 

ԺԱ.

Աղուո՛ր, զքեզ Աստուա՛ծ ստեղծել, մարդ օրհնեա՜լ որ զքեզ բերեր է.

Ո՛չ լուս կայ ի քեզ նըման, ո՛չ արեւ որ դեռ կու ծագէ.

Զօհալ աստղիկ քեզ նըման, որ ամէն առաւօտ կ՚ելնէ,

Կ՚երթայ ի Հոռոմք ի վար, լուսն ու մութն ի հոն բաժանէ։

 

ԺԲ.

Աղուո՛ր, Աստուա՛ծ քեզ ստեղծել, մարդ օրհնեա՛լ որ զքեզ բերեր է։

Բանիկ մի խալատ ունիս, չես թողուր որ ըզքեզ պարգնէ։

Զինչ աշխարհս երեէց յայտնել՝ ըզքո խրատ տըւողն անիծէ,

Որ քեզ խըրատ տըւել է՝ զքեզ յիսնէ կարօտ կու պահէ։

 

ԺԳ.

Աչերըդ դու հանց ունիս, աջն երէ՝ ձախըն խորովէ.

Ունքներըդ դու հանց ունիս որ Շիրազն ի հիմնէ քակէ.

Հալապ ու Դըմըշխ քաղաք՝ ով որ զքո ձայնըդ կու լըսէ,

Տըւել զարեւուն ըզթարկն՝ հասրաթով ըզքեզ կու տեսնէ։

 

ԺԴ.

Աչերըդ դու հանց ունիս, աջն երէ՝ ձախըն խորովէ.

Ունքներըդ դու հանց ունիս՝  հանց՝ զանձըս քեզ ծառայ գըրել է.

Դու ա՛ռ զհոգիս ու զմարմինս ՚ւ ի դնչէդ պագիկ մի ծախէ.

Թէ այն որ դու թմրած ես՝ որ ռէյկան տաս մարդ չի գընէ։

 

ԺԵ.

Արե՛կ որ տամ քեզ խըրատ, լօք առնում խըրատ ի քենէ.

Թող թէ սիրու տէր եղաք, ի՞նչ կ՚ուզեն այս խալխս ի մենէ։

Յորտեղ որ կանգնած տեսնուն, մատնացուց կ՚անեն թէ նա է.

Ագեստէ մարդ ենք սպանել, կ՚ասեն թէ՝ Արե՛կ վըճարէ։

 

ԺԶ.

Քունն է ընկել աչերուս, չըգիտեմ թէ ի՞նչ նըշան է.

Սրտիկս ի կուման ընկաւ թէ դա ինք ըզքեզ կու սիրէ.

Հանցեղ որ բաժնեն ըզգառն ի մօրէն, որ դառնայ վայէ,

Սրտիկս ի քո շատ սիրուդ ֆիրիա՜թ հա՜լ պա՜հթ կու կանչէ։

 

ԺԷ.

Սիրելիքն դուք կու լինիք, սիրելուն ղամ նա կու քաշէ.

Հազար վատ ՚ւ աղէկ լըսէ, սիրելուն երես չիբերէ.

Վարդ  մի անփուշ ե՞րբ եղել քան ըզփուշն որ վարդ կու բերէ.

Պլպուլն ալ վարդին սիրուն զայն փշին ղախրըն կու քաշէ։

 

ԺԸ.

Այսօր ի յիս մի՛ խօսիլ, խոց ունիմ որ ինձ հերիք է.

Զարկած է չարխի նետով որ սըլա՜քըն կէս նուկի Է.

Առին ՚ւ ի հաքիմ տարան, նա ասաց թէ՝ Ապրիլու չէ,

Կտրել է սրտին երակն ՚ւ աչերուն արուն կու կաթէ։

 

ԺԹ.

Ելնես դու ի ձեր տանէն եւ աչօք այնես թէ սիրէ՛.

Իմ սէրըն մէն ի՞նչ անէ երբ քո սէրդ ի հետ չընկերէ.

Սէրն որ ի մէկէն լինի, քան զմահուն օրըն դիժար է.

Ապ՚ երբ երկուքէն լինի, քան զնուշն ու շաքարն անուշ է։

 

Ի.

Սըրտիկս է մալուշ եղեր՝ զիր ամէն մլքեր կու ծախէ.

Խօ՜շ եար, ա՜մ, յառաջ կացիր, կա՛մ գընէ կա՛մ մասլահաթ.

Ըզգինն ալ յաւլով կտրէ՛, որ ամէն ոչինչ չի գընէ.

Դարձիր թանկ ՚ւ աժան արա՛, որ ամէնքլ անդեհ գայ գընէ։

 

ԻԱ.

Ելնես դու քո ի տանէն զինչ ելնէ արեւն ի մօրէն։

Ծագէ լոյս ի քո ծոցէդ զինչ գարնան կայծակն ի ամպէն.

Շատ երէց, շատ աբեղայ իջուցեր քո սէրդ ի բեմէն.

Զիս այլ սիրու տէր արեր, վըտարեր իմ հօրն ի տանէն։

 

ԻԲ.

Ասես թէ կտրած ես դու ի ճերմակ որթոյդ խաղողէն.

Վանց ըզքո մահպուպ սուրաթդ ի վարդին սուլթան տերեւէն.

Ես ըզքեզ սիրել կամիմ, թող ճօշան զիս երկիրն ամէն.

՚Ի ի ծոցըդ մտնուլ կամիմ, թէ հազար թուրք ես ՚ւ անօրէն։

 

ԻԳ.

Աչերդ է ծովէն առած ու ուներդ ի թուխ ի ամպէն։

Այդ քո պատկերքդ եւ սուրաթդ ի վարդին կարմիր տերեւէն։

Ուր որ դու կանգնած լինիս, չէ պահեհ վառեն մոմեղէն։

Ծոցուդ լոյսըն դուրս ծագէ, քէմ ելնէ մեռելն ի հողէն։