Հայրէններու բուրաստանը

ՎԵՑԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

Ա.

Թուխ աչք ու թուխ ունք ունիս, թուխ մազեր, կուլակդ ի հոգիս.

Շալլայ կաճկըտուր լինիս թէ չիգաս գիշերս ի մօտիս.

Թէ գաս գիշերն ի մօտիս, նայ դընեմ զերեսդ երեսիս,

Դընեմ զերեսդ երեսիս, որ դպնու քու շունչդ ի հովիս։

Բ.

Կարմիր ու ճերմակ երես, ա՜մ, քանի՜ դուն զիս պիտ՚ երես.

Քանի որ մէճլիս նստիս, ուներովդ հեի ինձ զըրուցես.

Կոճիկդ ալ արձակ այնես ու ճերմակ ծոցըդ ծըծընես.

Կու վախեմ թողուս ելնես ու ծոցէդ մահրում մընամ ես։

Գ.

Կանանչ ու կարմիր հագնիս, ի նըռան հատըն նըմանիս,

Յայնժամ ինձ աղուոր թըւիս երբ ելնես ձեր դուռըն կանգնիս,

Դուռն այլ կիսաբաց անես, ցած հայիս՝ մանտրիկ ծիծաղիս

Աչօքդ ու ունքովդ անես, իմ տխմար խալքըս կու տանիս։

Դ.

Սրտիկս է լալու տըղայ, շաքարով կու խաղուեցընեմ.

Կուլայ զօրն ըզքեզ կ՚ուզէ, ես անոր ճարակն ի՞նչ անեմ։

Աշխարհս ինչ ըռինդ որ կայ, նա բերեմ աչուընուս ցըցնեմ.

Աչերս երբ քենէ ի զատ մարդ չ՚ուզեր՝ նա ես ի՞նչ անեմ։

Հոգի՛, թէ հոգիս ուզես, չէ չասեմ, հանեմ տամ ի քեզ.

Ապա թէ աչերս ուզես, ա՛լ ինչո՞վ նայիմ դէպ ի քեզ։