Հայրէններու բուրաստանը

ԵՐԵՍՈՒՆԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

Ա

Ա՜յ իմ մարգըրտէ շարոց, ոսկեթել ծածկոցդ ի վերայ,

Զքո հայրըն պատիւ ձենեմ, քեզ ինձի կ՚ուզեմ՝ թէ կուտայ։

—Կըտրի՛ճ, մի՛ անխելանար, թէ հազար ուզես՝ նա չիտայ.

Ծողըդ լի ոսկւով արա՛, եկո՛ մեր դուռըն խաղ արա՛,

Զիմ հայրս պարտական արա՛, դու կանգնէ՛ զինչ քուրդ հաւալայ.

Ես իմ հօրըս հետ կըռուիմ, թէ՝ Գընա՛ պարտքիդ ճար արա՛.

Մայրըս քեզ բարձ դընէ, դու նըստիս զինչ բարձր ամիրայ,

Ձեռքըդ բըռնեմ ներս տանիմ, դուռն դընեմ՝ ըզփակն ի վերայ,

Ապրիշում խալի ձըգեմ, ոսկեթել դօշակն ի վըրայ,

Բարձիկ մ՚ի սեղան բերեմ, որ խորված կաքաւն ի զըրայ,

Զուզում իմ գինի բերեմ, որ խըմենք ի սիրոյ վըրայ։

 

Բ.

Ասի թէ սիրեմ ըզքեզ, դու ի քեզ ի նազն է՞ր ելար,

Քա՜ւ ալ թէ անցաւ աշխարհս, որ այլ տեղ չըայ սիրոյ ճար.

Երթամ մեկնիմ ա՛յլ սիրեմ որ աչուին ի քեզ նըմանի.

Զանունըդ նոր դընեմ, որ լըսես՝ սի՜րտըդ նըւաղի։

 

Գ.

Թէ նուշի ՚իր աչացս ելար, թէ շաքարն՝ անպիտանացար.

Թէ դուն՝ սիրելու խընձորն, ա՛լ իմ ա՛չքըս մի՛ երեւնար։

Երթամ սուրբ Սարգիս մըտնում, անիծեմ որ դուն իմանաս,

Ո՛չ կաղնաս ու ո՛չ կուրնաս, սարկարտան մընաս քան ըզիս։

 

Դ.

Քանի՜ ու քանի՝ ասեմ՝ վարդըն մի սիրեր, փուշ ունի.

Գընա՛ մանուշակ սիրէ՛, փուշ չունի, անուշ հոտ ունի։

Վարդըն բացուած մի՛ սիրեր, ու գայ ի ծոցըդ թոռմի.

Վարդըն պուլպուլիկ սիրէ՛ որ գայ ի ծոցըդ բացուի։

 

Ե.

Գիշերս ես ի դուրս ելայ. թուխ ամպ էր, ՚ւ անուշ կու ցօղայ.

Զիմ եարն այլ կանգնուկ տեսայ, զիւր կանաչ կապան կու թանայ.

Ձեռքըս բըռնեց տուն տարաւ, զդուռն եդիր, ըզփակն ի վերայ։

 

Զ.

Մանուկ ես նորա կ՚ասեմ որ առնու զբալնին ու բանայ.

Բանայ ՚ւ ի պաղչան մըտնի, վարդ քաղէ ու ցօղն ի վերայ,

Եւ փունջ մի եարոջըն տայ, որ դընէ զերեսն ի վերայ։

 

Է.

Ճերմակ ծոց ու լայն ճուպայ, ի ծոցիկդ ի վայր սահեցայ.

Այդ խակ թեւերուդ միջին գիրկ ածի՝ պահիկ մ՚արգելցայ.

Ձեռկունքս այլ ի վեր կալայ, «Տէ՜ր, արա՝ զմահիկս ի հուսայ,

Զմահիկս ու զմատղիկս արա՛ աղկեկան կըրծոցն ի վերայ»։

 

Ը.

Դիժար հիւընդուկ եմ ես, ա՛ռ խընծոր արի՛ եկ զիս տե՛ս.

Հազար զենեհար կուտամ որ օտար հաքիմ չըբերես.

Օտար հաքիմն ի՞նչ անեմ, զիմ ամէն տարտըս դու գիտես.

Եկո՛ տամ ծոցուս բալնին, բա՛ց սըրտիս դուռն, մո՛ւտ ի ներս։

 

Թ.

Եալամ եալալամ կ՚ասեմ, չեմ եկեր, քո սէրն է բերեր։

Քո սէրն իմ սըրտիս միջին տուն շիներ ՚ւ ի ներս կու կենայ.

 

Ժ.

Քանի՜ ու քանի՜ ասեմ՝ «Զիմ եարին կապան կարեցէք,

Արեւն իւր երեսք արէք, զլուսընկան աստառ ձեւեցէք,

Թուխ ամպն այլ բամպակ արէք ՛ւ ծովէն դերձան քաղեցէք,

Աստեղերն այլ կոճակ արէք, զիս ի ներս ողկիկ շարեցէք։