ՎԵՑԵՐՈՐԴ
ՏԱՂԱՇԱՐՔ
Ա.
Արծիւն
ու
շահէն
բազան
հետ
երամ
կաքւին
գընացին.
Երամն
ի
յերամ
խառնւաւ
ու
թըռաւ
երամն
ի
մորին.
Ելաւ
հընազանդ
բազան
ու
խըրատ
երետ
արծըւին.
«Երբ
չ՚իր
գիտեր
դու
որսալ,
է՞ր
խրատուց
եղեր
երամին։»
Բ.
Շատ
կայ
քան
ըզքեզ
մանուկ
որ
տեղէր
զաղեղն
ի
գօտին,
Լընուր
ու
եղան
զարնէր,
փէրչինէր
զճիկէրն
ի
փորին։
Կաքա՛ւ,
դու
հերիք
խօսիս
որ
չերթայ
փետուրդ
ի
քամնի։
Գ.
Խիկարն
է
առեր
ըզբահն
ու
զվարդին
տակըն
կու
ջըրէ.
Պիւլպիւլն
անցուդարձ
կ՚անէ՝
Զքո
աղէկն
Աստուա՛ծ
վըճարէ։
Էպրէհն
է
քաշեր
զկացինն
ու
զվարդին
տակըն
կու
կըտրէ.
Պիլպիւլն
ի
վարդին
սիրուն
զիւր
կէրտանն
ի
դէմ
կու
բերէ։
Դ.
Ում
որ
շատ
պիտի
ապրիլ,
թող
խելօք
կենայ
թէ
պիտի.
Փորէ
իւր
ձեռօք
տապան,
ինքն
ի
ներս
մըտնու
կենդանի,
Շընչին
պատուհան
թողու,
բո՛ցն
ելնէ
ի
գոյն
ծիրանի։
Ե.
Թոքըն
դըմակ
ե՞րբ
լինի,
կամ
զենած
ոչխարն
արօտի.
Բոզին
ոֆա
ե՞րբ
լինի,
կամ
ինկած
մարդուն
սիրելի։
Նաքասն
որ
ի
հաց
հասնի,
ի
խոպան
այգի
նըմանի,
Ճուղ
տայ
ու
ազոխ
լինի,
իւր
պըտուղն
իսկի
չերեւի։
Զ.
Այդ
փողցէդ
ի
վայր
կուգ՚ի,
զինչ
տեսայ
բըրուտ
մի
բանի.
Կաւիկն
այլ
ի
ձեռքն
առեր՝
կու
ստեղթէր
սուրաթ
մի
քանի։
Կաւիկն
ի
բըրուտն
ասաց՝
«Մի՛
դատիր
ողորմ
ու
լալի.
Վաղն
ու
մէկալ
օրն
ասեմ
քու
սուրաթն
ի
յիս
նըմանի»։
Է.
Հոգիս
ի
մարմնոյս
ելաւ,
նա
նըստայ
առջեւն
ու
լացի.
Ա՜յ
հոգի,
դու
ո՞ւր
կ՛երթաս,
երբ
քեզնով
եմ
ես
կենդանի։»
Հոգիս
մամրկնոյս
ասաց՝
«Ես
ըզքեզ
խիկար
կու
գիտ՚ի.
Երբ
տունն
ի
քակել
առնու,
տէրըն
ներսն
այլ
ի՞նչ
բան
ունի։
Ը.
Ով
ձուկ
ու
գինի
ունի
ու
խումար
մարդուն
խընայէ,
Թող
մուկն
իւր
կարասն
ընկնի,
կատուն
իր
ձըկնակն
աւիրէ։
Թ.
Կացին
ի
մորին
ընկեր,
ծառերուն
տակըն
կու
խուզէ.
Ծառերն
այլ
ի
խօսք
ելան՝
«Ի՞նչ
անեմնք
որ
կոթն
ի
մենէ»։