Իմ
հարազատագոյն
բարեկամք.
Անցեալ
փոստով
լիօրէն
գրեցի,
այժմ
չէ
ինչ
աւելեալ
ի
համբաւս
ստասանից:
Թադդէոսն
եկեալ
քաղաքս,
օրհնեալ
զհիմն
եկեղեցւոյ
ղաւշանցոց
տեսութիւն
արարեալ
ընդ
մեզ,
դարձաւ
անդրեն
ի
Ղռիմ
ի
վանքն,
ուր
ունի
հրաման
Եփրեմէ
կառաւարել,
զնա'
տեսի
այր
խաղաղասէր,
եւ
մասամբ
գիտօղ
երախտեաց
որ
առ
հոգեւոր
ծնօղս,
իսկ
զոր
ինչ
ունէր
զատ
ի
սրտէն
աւելւածու
խոսից
զայն
չէր
հնար
գիտել.
եւ
կամ
հնարէր
իսկ
էր
գիտել`
զի
չէր
այնքան
ի
խորութեան
սիրտ
նորա.
որպէս
յայտնի
է
եւ
ձեզ,
բայց`
ի
վերայ
այնր
ամենայնի,
ո'չ
եգիտ
պատիւ
ի
հասարակութենէ.
այլ
միայն
այն
քառասուն
երեքից,
վասնորոյ
ի
նոցին
եկեղեցոջ
միայն
մատոյց
զպատարագն
սուրբ,
որ
եւ
ես
տկար
էի
սաստկապէս
այն
աւուր.
իսկ
Մանուէլն
նստեալ
սպասէ,
ընկալնուլ
զհամբաւ
հաստատութեան
Դանիէլի,
եւ
երթալ
ի
սուրբ
Աթոռն,
եւ
կամ
այդր
դառնալ
առ
դեսպանն
յանձնարարութեան
յաղագս
ընկալնլոյ
ի
յանուն
Դանիէլի
զֆէրման.
-Ստեփան
ոմն
եպիսկոպոս
նշանադրեալ
են
ի
պատրիարգութիւն
քաղաքիդ.
եւ
այլ
բազում
մեծաբանութիւնք
ի
բերան
սորա,
սակայն`
Աստուած
խափանեսցէ:
Ամենայն
բարերարաց
օրհնութիւն
տամ,
մանաւանդ`
բարի
աշխատաւորաց
մերոց,
եւ
մանաւանդ`
բարերարաց
սրբոյ
Աթոռոյն,
հարկաւոր
է
եւ
սակաւ
մի
արթուն
կալ`
ի
փառս
հաւատոյ:
Անտօնին
եւ
Գայանէին
օրհնութիւն
եւ
այլն
մնամ
վասն
ձեր
պատրաստակամ
ծառայութեամբս
խոնարհ
Գրիգոր
արքեպիսկոպոս
Սրբոյ
Էջմիածնի.
1804
սեպտեմբերի
28
ի
Գրիգորիպոլ:
