Տաղեր

Մի՛ տրտմիր, ո՛վ ղարիպ, ի մէջ աշխարհի,
Անցանի մեծութիւն մարդկային ազգի,
Ջանք արա զքեզ հանել ի մեղաց տղմի,
Ունայնութեանց զբանն Սողոմոնի:

Եթէ սէր աշխարհիս աւելի լինի,
Քան զսէր արքային Աղէքսանդրոսի,
Սէր աշխարհիս նանրոյ ծաղկի նմանի,
Նման աւուր գարնան ծաղկի, անցանի:

Լոսն ունայն աշխարհիս շուտով խաւարի,
Որպէս զխոտ տանեաց յանկարծ ցամաքի,
Հողեղէն պակացեալ մարդոյս քատակի,
Որ այսօր ծնեալ է, վաղիւն մեռանի:

Քանի՞ քնեալ ամ ես մէջ մեղաց տղմի,
Մտածէ, որ Տէր Քրիստոս յանկարծ հասանի,
Ահաւոր տեսլեամբն դատաստանի նստի
Ի վայր լինի աւուրն այն անձինդ եղկելի:

Ո~հ, թէ զինչ լինիս թշուառացեալ գերի,
Միշտ շրջիս յերկրոց ի զուր, վտարանդի,
Ասա եւ կոծեա զանձդ եղկելի,
Չլինի անկանիս մէջ տարտարոսի:

Նայեաց եւ մտածէ, ծառայ Յիսուսի,
Զի կարի սպառեալ է ի սէր աշխարհի,
Ընդէ՞ր սուտ աշխատիս, ո՛վ մեղաց գերի,
Երբ որ վերջ մարդոյս ունայն կու լինի: