Մի՛
տրտմիր,
ո՛վ
ղարիպ,
ի
մէջ
աշխարհի,
Անցանի
մեծութիւն
մարդկային
ազգի,
Ջանք
արա
զքեզ
հանել
ի
մեղաց
տղմի,
Ունայնութեանց
զբանն
Սողոմոնի:
Եթէ
սէր
աշխարհիս
աւելի
լինի,
Քան
զսէր
արքային
Աղէքսանդրոսի,
Սէր
աշխարհիս
նանրոյ
ծաղկի
նմանի,
Նման
աւուր
գարնան
ծաղկի,
անցանի:
Լոսն
ունայն
աշխարհիս
շուտով
խաւարի,
Որպէս
զխոտ
տանեաց
յանկարծ
ցամաքի,
Հողեղէն
պակացեալ
մարդոյս
քատակի,
Որ
այսօր
ծնեալ
է,
վաղիւն
մեռանի:
Քանի՞
քնեալ
ամ
ես
մէջ
մեղաց
տղմի,
Մտածէ,
որ
Տէր
Քրիստոս
յանկարծ
հասանի,
Ահաւոր
տեսլեամբն
դատաստանի
նստի
Ի
վայր
լինի
աւուրն
այն
անձինդ
եղկելի:
Ո~հ,
թէ
զինչ
լինիս
թշուառացեալ
գերի,
Միշտ
շրջիս
յերկրոց
ի
զուր,
վտարանդի,
Ասա
եւ
կոծեա
զանձդ
եղկելի,
Չլինի
անկանիս
մէջ
տարտարոսի:
Նայեաց
եւ
մտածէ,
ծառայ
Յիսուսի,
Զի
կարի
սպառեալ
է
ի
սէր
աշխարհի,
Ընդէ՞ր
սուտ
աշխատիս,
ո՛վ
մեղաց
գերի,
Երբ
որ
վերջ
մարդոյս
ունայն
կու
լինի: