Տաղեր

Քրիստոս Աստուած երկնից իջաւ,
Էշ ու աւանակ ինքն հեծաւ,
Ցած աստիճանն բազմեցաւ,
Մարդիկքն ամէն ի վեր տարաւ:

Ով որ որ խիստ հպարտացաւ,
Անթիւ փառաց զրկըւեցաւ,
Երկնուց յերկիր ի վայր անկաւ,
Դեւ սատանայ ինքն եղաւ:

Գոռոզ եւ գէշ Գերգեսացի,
Դու նման ես փարիսեցի,
Որ զինքն արդար կարծէր մտի,
Հպարտացաւ ինքն իւր սրտի:

Ով որ հպարտ լինի հիմի,
Ինքն նման Սադայէլի,
Փարաւոնի ընկեր լինի,
Ծովուն յատակն երթայ հիմի:

Ո՛վ Միքայէլ, հպարտութիւն քեզ չի պիտի,
Խոնարհութիւն անել պիտի,
Հող եւ փոշի եղիր հիմի,
Որ փառք առնուս դու յամենի: