Տաղեր

Գիտէի, թէ աշխարհս էր ինձ մնալու,
Կամ անցաւոր տեղիքս էի կենալու,
Եղբարք, հիւանդացայ, եղա գնալու.
Գիտէի, թէ աշխարհս էր ինձ մնալու:

Ուտի, անուշ խմի, ի շուրջ կու գայի,
Ինձ պէս մեղաւորաց ի փոխ կու տայի,
Աստուծոյ աղքատին բարեւ չի տայի,
Եղո~ւկ, եղո~ւկ եւ ինձ հազար վա~յ, անձն իմ:

Հագնի պայծառ հանդերձ եւ ժիր քայլէի,
Գարնան ծաղկի նման ես կու փայլէի,
Կտոր մի հաց հոգոյս համար չի տայի.
Գիտէի, թէ աշխարհս էր ինձ մնալու:

Անկարծ հիւանդացայ, անկայ յանկողին,
Ծառայ եմ Քրիստոսի եւ իւր ծնօղին,
Միթէ ողորմի իւր ստեղծուած հողին.
Եղո~ւկ, եղո~ւկ եւ ինձ հազար վա~յ, անձն իմ:

Իմ լուսատու աչերս մարդ չի ճանաչեր,
Քաշւեցաւ բարձր ձայնս, չեմ կարեր գոչեր,
Իսկի չորացեալ ծառն այլ չի կանաչեր.
Գիտէի, թէ աշխարհս էր ինձ մնալու:

Իմ զօրաւոր բազուկս թուլացաւ, անկաւ,
Այսօր մեղաւօրիս մահուանն օրն եկաւ,
Երանի ով որ բարի գործօք հանաւ.
Եղո~ւկ, եղո~ւկ եւ ինձ հազար վա~յ, անձն իմ:

Աշխարհս անցաւոր է, մարդու չի մնայ,
Երանի ով զհոգոյն օգուտն իմանայ,
Տղա կտրճներուն այլ մահ կու կենայ,
Գիտէի, թէ աշխարհս էր ինձ մնալու:

Եղբայրք, ժողովեցէք, ի բոլորս եկէք,
Ես գնալու եղա, ինձ պաշար դրէք,
Զձեր շատ աղուհացն ինձ հալալ արէք.
Եղո~ւկ, եղո~ւկ եւ ինձ հազար վա~յ, անձն իմ:

Սիրելիք, ազգականք, բարով մնացէք,
Զիս տեսէք, ողբով ապաշխարեցէք,
Մի՛ մոռանայք, յաղօթս ձեր յիշեցէք,
Եղո~ւկ, եղո~ւկ եւ ինձ հազար վա~յ, անձն իմ:

Կու լամ հառաչանօք, բարի գործք չունիմ,
՚Ւ ոչ աղօթ ՚ւ ոչ կաթ մի արտասուս չունիմ,
Ես սուրբ Աստուածածնին ի՞նչ պարգեւս տանիմ.
Գիտէի, թէ աշխարհս էր ինձ մնալու:

Ամօթալից` սուրբ Աստուածածին գոչեմ,
Թէ` Բարեխօս լեր ինձ, ողբամ, հառաչեմ,
Մեղօքս եմ մոլորեալ, խիստ կու ամաչեմ.
Եղո~ւկ, եղո~ւկ, եւ ինձ հազար վա~յ, անձն իմ:

Մարմնաւորական քաջ զօրութիւնս անցաւ,
Հրեշտակն աղաւնակերպ ինձ երեւեցաւ,
Իմ խաւարեալ հոգեկս սասանեցաւ.
Գիտէի, թէ աշխարհս էր ինձ մնալու:

Մեղա գոչեմ լալով, Քրիստոս ինձ օգնեա,
Նորոգեա զմեղօք անկեալ հոգիս իմ, կանգնեա,
Վախեմ թէ յաւիտենից հրոյն տիրանայ,
Հայր մեր Աստուած, փրկեա զիս եւ ազատեա:

Մըսկին Մինասն ասաց, եղբարք, լսեցէք,
Աշխարհս անցաւոր է, խոստովանեցէք,
Դարձէք չարեաց եւ զբարիս գործէցէք,
Մեղաւորիս մէկ Հայր մեղա ասացէք: