Գիրք Դատաստանի, Ա խմբ.

Եւ եթէ պատահի հաշմ լինել զաւակ, որպէս թէ բնաւ չունել միտս եւ իմացուածս, սա ոչ է ժառանգ, զի ոչինչ իմանայ, որով ի գործ արկցէ զհայրենիսն, զի ի ծնէ այնպէս պատահեաց։ Ապա թէ յետոյ ախտն եղեալ իցէ եւ կարծիցի բժշկիլ, յայլ ժառանգս աւանդեսցեն. թէ առողջասցին՝ ժառանգեն, ապա թէ ոչ՝ որք ժառանգենն խնամ կալցին մինչեւ ի մահ։

Իսկ եթէ այլազգ իցէ՝ կաղ, կամ կոյր, կամ այսահար, որ չիցեն անզգայեալ, կամ աւրկոտ, որ չիցէ բնաւին ապականեալ, կամ անդամալոյծ իմաստուն եւ այլք այսպիսիք, որ բաւական գոն այլաւք սպասաւորաւք զհայրենիս ժառանգել, մի՛ զրկեսցին ի ժառանգ լինելոյ, իսկ անբաւականքն՝ այլաւք ժառանգորդովք խնամիցին մինչ ի մահ, որպէս ահա ցուցաւ։

Եւ զայդ այդոցիկ իրաւամբք գիտեմք դատաստան։ Զի եւ ըստ Աւրինացն անարատք ի կենդանեացն ի բագինսն ելանէին Աստուծոյ նուէր, իսկ արատաւորքն հասարակաց էին զենլի։ Այսպէս անարատք հոգւով եւ մարմնով Աստուծոյ լիցին ընծայ ի մարդկանէ եւ ժառանգ, իսկ արատաւորքն մարդկան անխոտելի են ժառանգ։