Գիրք Դատաստանի, Ա խմբ.

Եթէ ոք զիւր ինչ արատաւորն տայ ընկերի իւրում ի պատճառս վաճառի եւ նենգութեամբ զրկէ եւ խաբէ սուտ երդմամբ, եւ ինքն գովի յանձին իւրում վասն զրկելոյ զընկերն, նզովեալ եղիցի։

Եւ զի մի՛ ի նզովս անկցին այնպիսի վաճառողքն, զայսոցիկ դիցուք զդատաստան։ Զարատաւորն տալն ըստ այսմ է. թէ հարկանող իցէ, կամ ի բարս կամ ի մարմին արատ ինչ գուցէ, կամ յանշնչից իցէ վաճառն, եւ այնպիսոյն բիծն իցէ, թէ վնաս ինչ գործեալ իցէ, դատաստանաւ է վճարել վաճառողին, զի Աւրէնքն ի միջոյ բառնալ եւ ոչ վաճառել հրամայէ։ Ապա թէ այլազգ ինչ իցէ եւ յայտ գայցէ՝ կամ ի պարծիլ եւ կամ վկայք իցեն, զի գիտակ էր եւ վաճառեաց, անդրէն դարձցի, եւ թէ հաճոյ գնողին իցէ՝ որքան արժան է ուղղիցի։ Եւ թէ չիցէ գիտակ եւ անգիտանալով վաճառէ, եւ ապաշաւ գնողն իցէ, հանել զապաշաւանսն արժան է։

Եւ ի վաճառելն զբիծ զամենայն ասիցէ, որպէս Եպիփան ի վաճառելն զէշն խեռաբարոյ. եւ գիտելով գնողին զանվնաս պատճառն՝ ըստ հաճոյից իւրոց որքան արժան է գնեսցէ. եւ այդպէս ի կանոնական նզովիցն ազատիցի, ապա թէ ոչ՝ ընդ գողսն եւ ընդ յափշտակողսն ապաշխարութիւնն լիցի։