Ճ.
ՅԱՂԱԳՍ
ԴԱՏԱՍՏԱՆԱՑ
ՎԱՃԱՌԱՑ
ՆԵՆԳՈՒԹԵԱՆ:
100.
Եթէ
ոք
զիւր
ինչզարատաւորն
տայ
ընկերի
իւրում
ի
պատճ
առս
վաճ
առիեւ
նենգութեամբ
զրկէ
եւ
խաբէ
սուտ
երդմամբ,
եւ
ինքնգովի
յանձին
իւրում
վասն
զրկելոյ
զընկերն,
նզովեալէ:
«Եւ
զի
մի'
ի
նզովս
անկցինայնպիսի
վաճ
առողքն,
զայսոսիկ
դիցուք
զդատաստան:
Զարատաւորն
տալն
ըստ
այսմ
է.
թէ
հարկանող
իցէ,
կամ
իբարս
կամ
ի
մարմին
արատ
ինչ
գուցէ,
կամ
յանշնչից
իցէվաճ
առն
եւ
այնպիսոյն
բիծն
իցէ,
թէ
վնաս
ինչ
գործեալիցէ,
դատաստանաւ
վճ
արել
վաճ
առողին,
զի
օրէնքն
իմիջոյ
բառնալ
եւ
ոչ
վաճ
առել
հրամայէ:
Ապա
թէ
այլազգինչ
իցէ
եւ
յայտ
գայցէ`
կա'մ
ի
պարծիլ
եւ
կա'մ
վկայքիցեն
զի
գիտակ
էր
եւ
վաճ
առեաց,
անդրէն
դարձցի.
եւ
թէհաճ
ոյ
գնողին
իցէ,
որքան
արժան
է
ուղղիցի:
Եւ
թէչիցէ
գիտակ
եւ
անգիտանալով
վաճ
առէ,
եւ
ապաշաւգնողն
իցէ,
հանել
զապաշաւանսն
արժան
է:
Եւ
ի
վաճառելն
զբիծ
զամենայն
ասիցէ,
որպէս
Եպիփան
ի
վաճառել
զէշն
խեռաբարոյ,
եւ
դիտելով
գնողին
զանվնասպատճ
առն
ըստ
հաճ
ոյից
իւրոց
որքան
արժան
է
գնեսցէ:
Եւ
այդպէս
ի
կանոնական
նզովիցն
ազատիցէ.
ապա
թէ
ոչ
-ընդ
գողս
եւ
ընդ
յափշտակողս
ապաշխարութիւն
լիցիե:
