ԳԼՈՒԽ
Է
Գիւտ
նշխարաց
արեւելից
լուսաւորչին՝
Սրբոյն
Եղիշայի
Ոչ
էր
պարտ
ծածկել
ճշմարտութեանն
եւ
ընդփակմամբ
լինել
լուսոյ։
Յետ
բազում
ժամանակացերեւեալ
երկիւղած
արանց
ոմանց
տեսելեամբ
գանմիախումբ
ժողով
ի
տեղի
գբին
եւ
անդ
տեսանեն
ոսկերսյոգունս
շեղջակուտեալս.
եւ
առհասարակտարակուսեցան,
սակայն
հանին,
դիզեցին
եւ
հսկեցինյաղօթս
զգիշերն
զայն։
Եւ
եղեւ
յառաւօտուն
շարժումնմեծ,
մինչեւ
որ
անդն
կային
անկանել
յերկիր։
Եւ
եկնհողմ
սաստիկ
յանապատէն,
ցիր
եւ
ցան
զանսրբոցնհոսեաց
զոսկերսն
ընդ
դաշտ
ամենայն.
եւ
մնաց
միայն
իտեղւոջն
առաքելականն
այն
նշխարք,
զորոյ
զգլուխնմիայն
մեծահաւատ
ոմն
Ստեփաննոս
քահանայ
Ուռեկանգեղջ
յափշտակեալ
ի
միջոյն,
աճապարեալ
յերիվար
իւր՝ի
բաց
գնաց։
Եւ
շարժեալ
բազմութեանն
զկնի
նորա.
մառախուղ
խաւարային
շանթիւք
ընդ
մէջ
անցեալ՝զարհուրեցոյց
զնոսա,
որք
դարձան
ի
բանակն։
Եւ
տեսլեամբ
յայտնեալ
Սրբոյն
Եղիշայիտարան
հանգուցին
զնշխարս
նորա,
ուր
եդաւ
գլուխնյաւանին
Ուռեկան՝
ի
ձեռն
Սրբոյ
քահանայինՍտեփաննոսի։
Եւ
ապա
անտի
փոխեցին
ի
ՆերսմիհրայՍուրբ
ուխտն,
որ
այժմ
կոչի
Ջրվշտիկ
ի
փառս
տեառնԱստուծոյ
ամենակալի։
Իսկ
յետ
բազում
ժամանակացբարեպաշտն
Վաչագան՝
Աղուանից
արքայ,
կանգնեաց
սիւնի
գբի
նահատակութեանն
Եղիշայի։
Եւ
սենեկապաննարքայի
մենակեաց
եղեալ
ի
վերայ
սեանն՝
կատարի։
