Աստուածային բանին արուեստաւոր հոգի ,
Յօրինեա՛ իմաստիւ զտխրական երգմունս ,
Զի սգալի ձայնիւ անդադար ողբասցուք
Ի վերայ դժնդակ կորստեանս մերոյ։
Բեկումն մեծ ,որ եղեւ երեւելից աշխարհիս ,
Եւ աղաղակ կործանման հնչեաց ընդ երկիր .
Ազգք եւ ազինք լուիցեն զբարբառս իմ
Եւ երկրածինքս ամենայն ողբասցեն ընդ իս։
Գլորեցաւ վէմն կենդանի եւ հզօր ,
Եւ պարիսպն ամրութեան խորտակեցաւ .
Աշտարակն բանաւոր տապալեցաւ .
Եւ ցանկն շինութեան խրամատեալ քակտեցաւ։
Դարձաւ ի դառնութիւն խաղաղութիւն մեր ,
Եւ դրունք հինից տեղասցին ի մեզ .
Զի մեծասքանչ տէրութիւնն կործանեցաւ ,
Եւ հրաշալի պետութեանն շիջաւ ճառագայթ։
Եկին հասին ի վերայ մեր անէծք ,
Զորս կանխագոյն սպառնայր Եսայն արգարէն ,
Զի զաւուրս տօնի տէրունեան նշանին
Դարձուցին մեզ ի սուգ եւ ի լալիւն դառնութեան։
Զանգիւտ կորստեան փորեցին խորխորատ ,
Զի հհովիւն բարի ընկլուզեսցին ի նա .
Հոգի մոլորութեան շնչեաց ի նոսա ,
Եւ ի նանիր թաքուցին զորոգայթն մահու։
Էր նստեալ որպէս զառիւծ ի մորւոջ ,
Եւ լռեալ՝ ի նմանէն սարսէին թշնամիք .
Տեարք տոհմից եւ իշխանք ամենայն
Երկիւղիւ եւ սիրով հնազանդէին նմա։
Ընդ ամենայն երկիր ել համբաւ նորա ,
Եւ ի ծագս աշխարհի ծաւալեցաւ անուն նորա .
Զի զհնարիմաց զօրութիւն նորա եւ զհանճարեղ իմաստն
Հանդիսաւոր հնչմամբ գովեցին տիեզերք։
Թագաւորն Յունաց եւ իշխանն հարաւոյ
Տենչանօք խնդրէին տեսանել զտէրն .
Եւ յոգնամեծար ողջունիւ ընդունէին .
Եւ փառօք պսակեալ պատուէին մեծապէս։
Ժամանեցին առժամայն չարիքն մեր ,
Եւ զաւզեղջ մոլորութիւնն յանդիմանեաց .
Բարկացուցաք զարարիչն գործովք մերովք ,
Եւ մատնեաց ի կորուստ զնախագահ տէրութիւնն։
Ի բաց մեկնեցան ի նմանէ պահապանքն ,
Եւ օգնութիւնք վերնայինք հրաժարեցան ի նմանէ .
Զի տէր հեռացաւ յաւուրն չարի
Եւ եթող զնա ի կոխան ժանտից։
Լարեաց զաղեղն իւր բանսարկու թշնամին ,
Եւ սրեաց որպէս զսուր զնենգիչ սիրոյն .
Չարաչար խոցոտմամբ հասոյց ի վերայ ,
Որպէս յազգին Մովաբու ի գիշերի սատակումն։
Խարդաւանող խորհրդովք տարեալ մեկուսի ,
Եւ անողորմ խոցոտմամբ վիրաւորեաց զվեհազնն։
Խրոխտ էիր դու ի վերայ ազգաց տիեզերաց ,
Եւ խորագոյն խոցէիր ,որք զքեզ արթնացուցանէին .
Իսկ արդ դարձաւ արփին յայլ ճանապարհ ,
Եւ խիզախեցին ի վերայ քո որդիք ծառայիցդ։
Ծնունդ չար ,որ մեղաւ նմա
Եւ որդի անօրէնութեան ,որ չարչարեաց զնա .
Անիծիւք պարուրեալ գնասցէ ընդ երկիր ,
Եւ Կայենի երերմամբն վարանեալ շրջեսցի։
Կապեսցին շաւիղք փախստեան նորա ,
Եւ թռչունք երկնից ճախրեսցին ի վերայ նորա .
Ագռաւք ձորոց սլասցին ի նա ,
Եւ գազանք վայրի սպասեսցեն նմա։
Հուրն Հերովդի առաքեսցի նմա ,
Եւ ծնցին ի նմա որդունք եւ մունք .
Աղեկէզ տոչորմունք բորբոքեալ ի նմա՝
Կերիցեն առժամայն զտիրասպան մարմին նորա։
Ձեռն որ ձգեցաւ ի սպանանել զտէրն ,
Եւ ոտք ,որ կոխեցին զհրաշագեղ պատկերն ,
Ուրկածին ախտիւն եռացմամբ զօսացեալ՝
Յարեսցին ի նա ցեցք չարակեղ խոցոտմամբ։
Ղօղեալ հանգիցէ ընդ հովանեաւ դժնկի
Եւ կորիւնք իժից մեղիցեն նմա .
Թոյնք քարբից հեղցին զնովաւ ,
Եւ սաստկագոյն ուռուցմամբ հերձցեն զնա։
Ճրագ ճշմարիտ խաղաղութեան էր նա մեր
Եւ նաւապետ ցածուցիչ խռովութեան ալեաց ,
Անձն քաջին Ջուանշիրի ,
Որ զամենայն գերչաց փարատէր զյուզմունս։
Մարգարտաշարք էին յեռեալ բանք բերանոյ նորա ,
Եւ մաքրափայլ կեանք վարուց նորին։
Յառնէր ի քնոյ իբրեւ զկորիւն առիւծուց՝
Ուծեալ զայգուն յափշտակէր եւ զբլթակս ոչխարաց բաշխէր։
Նիրհէր ի մարմին ,այլ հոգւոյն արթնութեամբ
Վարէր զկառս զԱրէսի ի մէջ աստեղացն ,
Քաջութեամբ՝ բերելով զուշիմութեան ծաղիկն։
Շնորհք աստուածապաշտութեան
Յորդահոս շարժմամբ ի կայլակաց կողիցն Յիսուսի .
Ծոց ծովասարաս յհոգւոյն առակ եղեալ
Յանուշիցն արտահոսէր յախորժացն
Հոտոտելեաց զհոտ անմահութեան։
Ողբք են ինձ արդեն ոչ հաւերժահարսիցն
Եւ տարմի ջայլեմանց .
Այլ զորդւոցն համբարուց կոծ կսկծագին
Առ զատեալ մնացելոցդ քաղաք մենացեալ։
Չթուեսցին յամս ժամանակաց աւուրք դառնաբեր ,
Յորում առթեցաւ մահ քո ցաւաբեր .
Եւ չարեօք չորասցի ,որ զքեզ չարչարեացն։
Պայծառ քո արփին էր մեզ լոյս անմուտ ,
Ո՛հ թէ զինչ գիշեր խաւար թխպահոծ
Եւ մարմին անլոյս զդէմ քո մեզ կալաւ՝
Անփարատ ստուեր զքոյայնօքս արկեալ։
Ջեռնում յիրաւի .տագնապեալ այրիմ ,
Մինչ զաթոռ քո բարձրագահ ունայն քեւ հայիմ։
Ռահ մխիթարութեան գնացք քո փակեաց ,
Ուստի վշտագին վիրօք աչք իմ
Ծորեն յար զաղբիւրս արտասուաց։
Սիրով քո այրին սիրելիք քոյին .
Եւ զսէր քո անմոռաց ն մտի ունին .
Ո՛հ ,թէ խունկ անուշութեան
Բուրեալ լինէաք քո գերեզմանին։
Վերացաւ մեր թագ ,վերացաւ աթոռ .
Եւ փառք վայելչութեան ընդ քեզ թաղեցաւ։
Տիբերական ծոցք Լիբանոս լերամբք
Յագուրդ առնուին քեւ ի տես միակի
Ակամբ կալեալ զօձիսն հողմոյն հիւսիսոյ
Զքեզ միշտ խնդրեն՝ առ ոչ երեւելդ
Տապարաւ Հոնաց զկոտրումն նռնենեաց առնեն։
Րամք թագաւորաց քեւ սուգ զգեցան .
Առագաստք հարսանց խիստ փոշոտեցան։
Ցաւին եւ ցաւին եւ դառն արտասուեն ,
Իւծեալ տառապին ,
Զերթ ձագամեռ հաւ յանապատ նստին։
Փութան մերկանալ զայս փառք անարգեալ .
Քեւ զսնոտութիւն նորին նոր ուսեալ ,
Թէ չունի երբեք ումեք աստ մնալ։
Քաղցր էր զայլս ասել եւս եւ միշտ հեծել ,
Բայց քաղցրագոյն եւս ընդ քեզ մեռանել։