Եկեալ
Մեսրոպայ
եւ
Վարդանայ
ստրատելատի՝
գտին
զզօրավարն
Անատոլ
հուպ
ի
մերս
եկեալ
սահման.
որոյ
ընկալեալ
զհրամանն
արքունի՝
առաւել
յոխորտաբար
եւ
քաջափոյթ
ձեռնարկութեամբ
զգործն
ի
կատարումն
աւարտեաց:
Քանզի
իշխանք
եւ
գործակալք
եւ
գլխաւորք
եւ
որք
միանգամ
յայտնիք
էին
ի
կողմանն,
ի
մի
վայր
եկեալ
հասանէին
հանդերձ
ամենայն
քահանայական
ազգաւն
ինքնակամ,
իբրեւ
յաստուածառաք
ձայնէ
հրաւիրեալք.
զորս
անյապաղաբար
սկսեալ
ուսուցանել՝
երագապէս
վարդապետեցին
զկողմն
արեւմտեայ,
որպէս
զարեւելեայն:
Յայնժամ
գային
հասանէին
ի
բազում
նախարարաց
կոչնականք
զմեծէն
Սահակայ,
զի
ի
մէջ
նոցա
անցեալ՝
ի
միաբանութիւն
հաւաքեսցէ
զամենեսեան:
Քանզի
գիտացեալ
արքային
Պարսից
Վռամայ,
եթէ
առանց
նախարարացն
Հայոց
ոչ
մարթի
ունել
զաշխարհս՝
հաշտութիւն
խօսի
ի
ձեռն
Սմբատայ
ասպետի:
Վասն
որոյ
թողու
զՄեսրոպ
ի
վերայ
վարդապետութեան
կողմանն
արեւմտից,
եւ
առ
նմա
զթոռունսն
իւր
զՀմայեակ
եւ
զՀամազասպեան,
զեղբարսն
Վարդանայ
ստրատելատի:
Հրամայէ
քննել
զժանդագործ
բորբորիտոնսն,
եւ
եթէ
ոչ
հեզութեամբ
եւ
ոչ
սաստիւ
գայցեն
յուղղութիւն՝
չարչարանօք
հալածել.
զի
որպէս
թշնամիք
ի
թշնամեաց
վրէժ
առնուցուն,
եւ
խայտառակեսցի
իրաւացի
մահուամբ
անիրաւ
մահ
հոգւոց:
Եւ
ինքն
եկեալ
անցանէ
յԱյրարատեան
գաւառն.
կուտեալ
զամենայն
նախարարազունսն՝
առաքէ
զՍմբատ
ասպետ
եւ
զՎարդան
ստրատելատ
զթոռն
իւր
ի
դուռն
արքային
Պարսից:
Եւ
նորա
հաստատեալ
զհաշտութիւնն՝
մուրհակ
մոռացման
յանցանաց
կնքէ,
ըստ
խնդրոյ
նոցա
թագաւոր
կացուցանելով
զԱրտաշէս
որդի
Վռամշապհոյ.
եւ
փոխեալ
զանունն,
Արտաշիր
կոչելով՝
զաշխարհս
հայոց
ի
նա
հաւատայ
առանց
պարսիկ
վերակացուի.
որ
տիրեաց
ամս
վեց:
