Ղարիպն յորժամ արար խորհուրդ գնալոյ

Ղարիպն յորժամ արար խորհուրդ գնալոյ,
Տրտմեցաւ դառնագին վասն ելանելոյ,
Տանէն ելաւ լալօվ հառաչմամբ ողբոյ,
Բաժանեցաւ եղբարց եւ շատ սիրելոյ:

Ասաց. «Բարով կացէք, ծնօ՛ղք, հա՛յր եւ մա՛յր,
Եւ պատուական եղբարք, անծանօթ վտար,
Իմ ցանկալի որդիք` մեծ եւ փոքր ի շար,
Սիրելի՛ք, բարեկամք, ամենքդ հաւասարե:

Ելեալ, գնաց հասաւ յերկիր հեռաստան,
Ո՛չ ճանաչէր նա զոք, ո՛չ կայր օգնական,
Շրջէր տխուր դիմօք ի դրունս եւ ի տան,
Խնդրէր, ոչ գտանէր տեղի հանգստեան:

Ցերեկ ի բուն մարմնով տապէր վտանգին,
Գիշերն երբ հասանէր, չունէր յանկողին,
Հրեշտակն էր պահապան օտար ղարիպին,
Շնորհօք հոգոյն սրբոյ հովանի նորին:

Զինչ որ յօտար երկիր բարի տեսանէր,
Թէ փառք, թէ եւ պատիւ, գիտէր թէ երազ էր,
Թէ ուտել եւ թէ ըմպել լեղի եւ դառն էր,
Սրտիւն միշտ ողբայր եւ հոգոց հանէր:

Եթէ լինի ղարիպ ի մէջ հանդիսի,
Կամ թէ ի հարսանիս եւ ի մեծ հարկի,
Ամէն մարդ ընկերէն իւր յոյժ մեծարի,
Ղարիպն ի ումեքէ ոչ մխիթարի:

Եթէ սոքայ ամէնն որ մարդկան լաւ է,
Ղարիպն զամէն վատթար համարէ,
Ապայ այն որ ամէն մարդոյ դժար է,
Որ քան խիստ աւելի զղարիպն տանջէ:

Ղարիպն նախատի ի շատ մարդկանէ,
Հարեալ զետ ըզթռչուն օտար երամէ,
Այլ եւ քաղցն եւ ծարաւ մարմինն մաշէ,
Չունի արկ եւ հանգիստ, եղուկ եւ վայ է:

Ղարիպն որ զհայրենիս որ ժամ միտ ածէ,
Զսէր ազգականաց եւ զգութն յիշէ,
Այլ եւ զբարեկամաց աղէկն պատմէ,
Աղիքն գալարի եւ աչքն արտասուէ:

Այլեւ որ ժամ ղարիպն, որ հիւանդ լինի,
Չունի տեղ եւ մահիճ, որ հանգիստ պառկի,
Այլ եւ անկողին եւ կամ բարձ գլխի,
Անկանելով յերկիր երեսն ի հողի:

Այս բանն է քան զամէնն դառն ու լեղի,
Յորժամ որ ղարիպին մահըն հասանի,
Խնդրէ, ոչ գտանէ եղբար սիրելի,
Դառնայ յուսայ ի տէր աստուածն ամէնի:

Ղարիպ, թեպէտ այսչափ քո կեանքն դառն է,
Բայց դու խիստ մի հոգար, աստուած գթած է,
Նայ վասն քոյ հոգոյ յոյժ ողորմած է,
Ի կեանս, այլեւ ի մահ զքեզ նախախնամ է:

Յուսա՛, թէ մեղաւոր ես, քեզ մեղաց քաւէ,
Եւ թէ արդար եւ սուրբ, փառօք զարդարէ,
Բարով եւ հայրենիքըդ հասուցանէ,
Որպէս մեծն Յակոբ զոր Մովսէս պատմէ:

Ի թւականիս մերոյ սեռիս հայկազան,
Հազար վաթսուն եւ հինգ ամին ի լման,
Տաղս շարադրեցաւ բան ողբերգական,
Կենացն ղարիպին եւ վասն մահուան:

Երգողք տաղիս այսմիկ եղբարք պատուական,
Այլեւ աստուածասէրք լսողք միաբան,
Յուսով ի ձէնջ հայցեմ վասն զիս յիշման,
ԶՆերսէս անուն նուաստ ոգիս անարժան: