Տաղեր

Ես, կանգնիմ ի քո դիմացդ,
Է՛ արեգակն ու խուպ սուրաթ,
Դու կիւզէլնուն պարծանք ու զարդ,
Ի քեզ նայիմ աչօք անթարթ:

Դու վարդենի հոտով բուրման,
Տեսդ նման արեգական,
Քանի ելնես դու ի սէյրան,
Ես քո սիրուդ լինիմ հէյրան:

Դու ես գարնան վարդ, որ բացւար,
Սիրով ի սիրտս դու մտար,
Եաղութ, զմրութ, անգին ճօհար,
Ակն պատուական եւ գօհար:

Երկրոց երկիր իսկի չկայ,
Իմ սիրտս ի դէմ քեզ դողայ,
Դու իմ սրտիս տէրման արա,
Դու ինձ խղճա, թէ չէ մեռայ:

Հանց պէկիւման ի դէմս ելաւ,
Անձս զահնտեց, դեռ կու դողամ,
Քեզ ինչ ղատար ես դիմանամ,
Արեգական պէս լոյս կու տաս:

Այլ չկայ յերկրի քեզ նման,
Վարդ, մանուշակ եւ րէհան,
Հոտդ բուրէ յամենայն ժամ
Եւ շատ հիւանդք առողջանան:

Ես եմ հիւանդ առ քո դրան,
Դու ես իմ դեղն առողջութեան,
Ի կիւզէլնուն մէջն ես սուլթան,
Զիս ողջացո, լութֆ ու քէրէմ:

Ճակատդ է լոյս ու լոյս կու տայ,
Երեսդ է բոլոր լուսընկայ,
Բերանդ է քաղցր զէտ մանանայ,
Լոյսն ի ծոցուդ ի դուրս կու գայ:

Մատներ ունիս դու մոմեղէն,
Ընքվիդ` կամար, աչերդ` ամպէն,
Մազդ է սիեահ, ոսկի թելէն,
Սիրով այրես զերկիր ամէն:

Աչերս կարօտ ի քո տեսուդ,
Այլ չեմ դիմանար կարօտուդ,
Յորժամ տեսնում զքեզ ի քուն,
Ամէն անձամբս ի դող կելնում:

Երբ որ ճերմակ ծոցդ տեսա,
Արեգական պէս լոյս կու տայ:
Անուշ հոտոյն, պայծառ լուսոյն,
Հոգիս գնաց, թուլցայ ՚ւ ընկայ:

Ահա մեռնիմ ես առանց մահ,
Ինձ պագ մի տուր, միւրվէթ արա,
Դառնայ հոգիս, ի յիս կու գայ,
Հասրէթ չմնամ ես քէնէ հիմայ:

Հայիմ ի քեզ, պէնկլի խաթուն,
Լոյսն երեսէդ ի վար կու գայ,
Ես եմ կարոտ ի քո տեսուն,
Դու ինձ խղճա, թէ չէ մեռայ:

Զօրն խեալս ես ՚ւ երազի,
Ո՛չ կայ յիս խելք եւ ո՛չ հոգի,
Հոգիս կամի յիսնէ բաժնի,
Քանի որ տեսդ ինձ երեւի:

Զօրն կենամ երերմնի,
Քունս է հատեր ի գիշերի,
Ձայնդ է քաղցրիկ զէտ պուլպուլի,
Պէնկլի խաթուն, ես քի գերի:

Երբ որ խմեմ, ի քեզ հայիմ,
Ուրախանամ սրտով իլի,
Ա~յ, ճան, կօնլիւմ, սէնի սէվտի,
Ես քի ծառա ՚ւ ես քի գերի:

Չունիս քան զիս այլ սիրելի,
Զիս այլ ի քեզ արիր լալի,
Յաչերուս արցունք կու հոսի,
Ա՛յ կիւզէլ, տեսուդ կարօտի:

Ահա խեցա, լեռներ անկայ,
Գազանաց կերակուր եղայ,
Թեզճէ ինձ, դեղ ու ճար արա,
Գիտես, որ քո տեսուդ եղայ:

Սէրդ ի սիրուս թող չի զատի,
Տահի չէքէմէմ նազընկի,
Թէ որ կուզես արծաթ, ոսկի,
Թող քո սէրդ ինձ հարամ լինի:

_Գնա, գնա, հայ խենդ տղայ,
Այդ խօսքդ ի մի միտս չի կայ,
Ոսկի, արծաթ անհետ լիցի,
Թող քո սրտին կամքն լինայ:

Ի քո սիրուն եղէ հարբած,
Երթամ աղաչեմ զՔրիստոս Աստուած,
Զէտ քեզ կիւզէլն ինձ պատրաստեաց,
Քեզի նման դու զարդարած:

Գերի Պէտրոս ողորմելի,
Գնա, աղերսէ զՔրիստոս Որդի,
Ճերմակ ծոցուս զքեզ տէր արի,
Որք շատք կարօտ անկան ինձի:

Է՞ր ունայնաբանես, ա՛յ Պէտրոս,
Կերթաս ի հուրն, կու լինիս ափսոս,
Վա՛յ տաս գլխուդ եւ ասես ո~հ,
Ինձ ողորմեա, դու, Տէր Քրիստոս: