Բանաստեղծութիւններ

ԴԱՐՁԵԱԼ ԵՐԳ ՈՒՐԱԽՈՒԹԵԱՆ Ի ՎԵՐԱՅ ՀՈԳԵՒՈՐ ԳԱՐՆԱՆ

Գարունն եհաս, զաշխարհս ամէն կենդանացոյց,
Ոյժ ըզգեցեալ, ես զօրանամ նոր ի նորոյ,
Գեղազարդեալ զերեսս երկրի վայելչացոյց,
Ընդոր հիացեալ` միշտ գոհանամ նոր ի նորոյ:

Երամ կապեալ քաղցրաբարբառ հաւքն երկնային,
Յոյժ ցընծութեամբ թեւապարեն յօդըս վերին,
Խորին սըգով, ես վարանեալս բոլոր տարին,
Ձայն ամբարձեալ` ուրախանամ նոր ի նորոյ:

Իմ դադարքս էր խոռոչք ծառոց եւ ծերպք վիմաց,
Ուր համրացեալ նըստէի ես ի սուգ ՚ւ ի լաց,
Այսօր եհաս ինձ ցընծութեան ձայն աւետեաց.
Սըգաթափեալ` արդէն ցընծամ նոր ի նորոյ:

Ըստ արքային Սողոմօնի երգոց բանին,
Անձրեւք անցեալ եւ խոյս տըւեալ ի բաց գնացին,
Ծաղիկք բանին, ծառք տերեւին եւ զարդարին,
Զձայն տատրակին լըւեալ` բերկրիմ նոր ի նորոյ:

Ի մեղմագոյն ցօղոյ երկնի` իմ վարդենին
Զըւարճացաւ ի գեղ լուսոյ ի պարտիզին,
Ես բիւրեցից զգոհութիւնս իմ վերըստին,
Գեղգեղելով` առաւօտեմ նոր ի նորոյ:

Դու իմ սըրտիս քաղցրիկ արեւ գարնանային,
Կենաց կըցորդ, հոգւոյս հատոր բոլորովին,
Պարգեւէ կեանս ինձ ի մահու սուրբ գեղ քոյին,
Զոր վայելեալ` անմահանամ նոր ի նորոյ:

Հանց ցեղ ցընծման ո'չ հանդուրժէ սիրտս ի մարմնի,
Վայելողացն ամենայնի բիւր երանի,
Ծարաւելոյս անմահական ջուր կենդանի,
Թէ արբուսցես` դալարանամ նոր ի նորոյ:

Եթէ տեսից, ի կամըս տեառն, ըզքեզ բարով,
Ըզտենչ սըրտիս չբաւեմ լընուլ հազար տարով,
Թէ զուգակցի ընդ քեզ ԻՄԱ` դիւրին հնարով,
Ես զովացեալ` առ լըրանամ նոր ի նորոյ: