Ի'մ
սիրելի
հոգւոյս
թառիկ,
Րոպէական
պիտոյ
բառիկ,
Միակ
վանկիկ,
երկեակ
տառիկ,
Ալֆա
եւ
խէ,
կից
ընդ
մարիկ:
Տըրտմեցելոց
անոյշ
նըւագ,
Հոգւոց
նոցունց
քաղցր
եղանակ,
Զքեզ
յո'յժ
սիրէ
այր
անճարակ,
Եթէ
ըստրուկ,
եւ
թէ
աւագ:
Եթէ
իցես
ներ
փորձանաց,
Չես
ինչ
պակաս
ի
յանցանաց,
Չօգուտ
անշահ,
վընաս
խելաց,
Ըզմարդն
առնես
մըտօք
բախած:
Իսկ
թէ
իցես
վասըն
մեղաց,
Կիսամեղայ`
ես
դեղ
կենաց,
Մերձ
է
յանժամ
առ
քեզ
աստուած,
Եւ
ազատէ
ի
ծըփանաց:
Թէ
խորշակիկ,
թէ
պիծակիկ,
Մինչդեռ
նեղէ
զքեզ
մի
ժամիկ,
Իսկոյն
լինիս
դու
տխմարիկ,
Գոչես
աւա~ղ,
եւ
ա~խ,
մարի'կ:
Գիշերն
ի
բուն
մընաս
անքուն,
Հալիս,
ծիւրիս
այգուն-այգուն,
Ախե~ր,
վախե~ր,
լի
պատարուն,
Յոգւոց
հանես
թագուն-թագուն:
Ի
նախընծայ
բանիցըս
չու,
Ես
նախընթաց
եղէ
աննու,
Զի
ո'չ
ուսաւ
իմըս
լեզու
Ըզբառ
կամ
բան
ինչ
շնորհատու:
Թէ
հակագրեալ
դարձցիս
հոգի,
Ընդ
ընտրելոցն
ես
ի
ջոկի,
Հոգիդ
այնու
նոր
նորոգի,
Ախվայութեամբ
ո'չ
մորմոքի: