ԶԵՐԻՑ
ԹՇՆԱՄԵԱՑ
ԵՒ
ԱՌ
ԾՓՈՒՄՆ
ԻՒՐՈՑ
ՄՏԱՑ`
ԽՐԱՏ
ՀԱՐԱԶԱՏՕՐԷՆ
Փարթամութիւնք
այսր
աշխարհի
եւ
բիւրաւոր
նորին
բարիք,
Կանխեցին
մեր
նախնիքն
ասել,
բուռն
որոգայթ
մեծաչարիք,
Թէ
վայելօղքն
են
անհաւանք
եւ
ի
կարծիս
մըտաց
ծըփին,
Նոքին
իսկ
են,
որք
կամովին
անկցին
ի
հաղբս
անհընարին:
Գեղապաճոյճ
դիմօքն
իւրեանց
տենչ
հայեցմանց
ի
մեզ
բերեն,
Թէ
վաստակի
մինն
ի
նոցունց,
զընկերս
իւրեանց
միմեանց
դերեն,
Զթոյնն
ի
ներքոյ
առ
թագուցեալ,
բայց
ի
վերուստ
սերիւ
սերեն,
Յայն
կախարդեալ
զըզգայարանս,
տօնակցութեամբ
յինքեանս
գերեն:
Եթէ
ոք
ցոք
հարցանիցէ
առ
հըմտանալ
ուժոյ
նոցին,
Յաստուածաստեղծ
հօրէն
հարցցէ,
այն
որ
կըրեաց
ըզսով
հացին,
Մեք
սըգալի
սերունդք
նորին`
կամք
տակաւին
ի
նոյն
քաղցին,
Բայց
ո'չ
ըզգամք
անբանացեալքս,
որպէս
երգն
է
զըղջասիրին:
Զզօրագըլխաց
սոցունց,
յաճախ,
աստուածարեալքն
հըռչակեցին,
Ծովու
բանտի
եւ
վիշապի,
յառակ
արկեալ
նմանեցուցին,
Որք
ի
կորեանց
միշտ
երկընչիմք,
զիա՞րդ
կարեմք
դէմ
կալ
սոցին,
Եթէ
ոչ
իսկ
ի
յաստուծոյ
մեզ
օգնութիւնք
յարաբերին:
Որպէս
գըտեալ
հաւ
մի
բըտեալ,
ունի
ըզմեզ
ի
բըռին
իւր,
Փարի
ըզմեօք
ո'չ
յօգուտ
մեր,
այլ
առ
ի
քէն
եւ
ի
կեր
իւր,
Խրախուսանօք
զայն
օր
տօնէ,
յորժամ
արկցէ
զոք
ի
սոր
իւր,
Զորս
որսացեալ
շեղջակուտէ,
որք
փափագին
քաղցր
եղջերին:
Զչարդ
անյաջորդ,
չարեօք
որսան,
չարք
ի
չարիս
օտարական,
Բառնան
ի
քէն
զերթայքն
յինէն,
ըզձայնն
ահեղ
մեծ
որոտման,
Ահեղ
ատեան
անօգնական,
ո'չ
հայր,
ո'չ
մայր,
ո'չ
ազգական,
Ամենայն
ոք`
է
բեռն
ինքեան
անդ
բաւական,
յոր
շիւարին:
Վայրենական
եւ
մալեկան
գազան
մարմինդ
այդ
անընտել,
Ո'չ
կարացեր
սանձել,
վարժել
եւ
ըստ
կամաց
բանին
շարժել,
Եթէ
ո'չ
վաղ
աճապարես,
փութայ
ըզքեզ
կորուսանել,
Մի'
ածեր
գութ
իբր
ընտանւոյ,
դաւաճանօղ
նենգաւորին: