ԳԱՆԳԱՏ
ԶՊԱՏՐԱՆԱՑ
ԱՇԽԱՐՀԻՍ
Նետիւք
աչացդ
խաղաս
միշտ
ի
վերայ
իմ,
Իբրեւ
զխընծոր
կարմիր,
յո'յժ
կարի
թըշուտ.
Կամիս
ընկերանալ,
զիս
այնու
որսալ,
Որպէս
ըզնենգաւոր
բարեկամ
ճօշուտ:
Տուն
իմն
ես
ծըխալից
տեղի
պատրանաց,
Զաչըս
մեր
առնես
դու
փոշուտ
շուտաշուտ.
Բիւր
բերրի
պարտիզաց
խոստումն
խոստանաս,
Չըտաս
քիլ
մի
տեղի
փըշուտ
եւ
մոշուտ:
Այլեւ
բիւրիցս
պատւել
ըզմեզ
յանձն
առեր,
Որպէս
թէ
իցես
դու
ճաշուտ
ու
լօշուտ.
Նազ-նազի
վերայ
մեզ
եդեալ
ցուցանես,
Ընդ
արեգակամբս
եղեր
մեզ
օր
մշմըշուտ:
Արժան
էր
կոչել
զքեզ,
արդ,
լաբիւրինթոս,
Թէ
չիցէր
երեսդ
նաղշուտ
ու
խաշխաշուտ.
Ի
քէն
փախչիլ
գընալ,
առաւել
լաւ
է
Ի
լերինս
բարձրագոյնս,
քօշուտ
եւ
իշուտ: