57
Լիրթս
էրվից,
վունցոր
քուրան
գցած
կավ,
Թե
հեքիմ
իս,
բուժե,
ցավեն
պըրծընիմ.
Էս
դարդըն
ինձ
իմ
վաթանեն
դուս
արավ,
Վախում
իմ,
թե
մինչի
Սուրիա
հասցնի:
Եկ,
լավ
պահե
ամոթ-ադաբն
արի
հիդ,
Աղ
ու
հացտ
կիսի
միշտ
արթարի
հիդ.
Չըլի
թե
մե
յադ
հանդիպի
յարի
հիդ,
Էս
չար
վախտըն
գաղտնիքնիրըս
թըռցնի:
Էշխտ
սիրտս
կտրից,
թամամ
կես
արավ.
Բախտն
ինձ
շուռ
էրիտ,
յարից
անտես
արավ.
Ինձ
թափ
տվի,
ամա
կինքն
էնպես
արավ,
Որ
երկնքի
Բույլքի
պես
չիս
դարցընի:
Լավ
կուլի,
վուր
սիրտդ
իստակ
պահպանիս.
Ամոթ-արըն
վաղվա
համար
քիզ
պահիս.
Ասա,
տիսնիմ,
իմ
մահով
ի՞նչ
կու
շահիս`
Արնիս
տակը
կընկնիս,
էլ
չիս
պըրծընի:
Աչկս
թաց
է`
ծովի
նամին
է
ընգիլ.
Սիրտս
կիսված`
էշխիդ
ղամին
է
ընգիլ.
Սայաթ-Նովեն
դարդ
ու
ղամին
է
ընգիլ,
Մե
դարդիման
չկա,
հալըս
հարցընի:
Թեջնիս: