75
Փիր-հայրիրը
միր
մտքումն
ին
տիղ
գըթած`
Խըրատնիրը
մե-մե
ղամչի,
մե
ապտակ.
Ամեն
ղուշ
էլ
անումը
բլբուլ
դըրած,
Չի
հարցընի,
թե
վո՞ւրն
է
վարթի
ճամփան:
Աշղութինը
էստից
Բո'ւրսա
կու
վառե.
Վարպիտը
թե
հըրաման
տա,
թե
լըռե`
Շուխ
տղիրքը
սեյրանգահը
փոխ
կառնեն.
Վո՞ւնց
բար
կուտա
ծառը
տարին
յոթ
անգամ:
Քանի
սաղ
ինք,
արի
մենք
էլ
դամ
քաշինք`
Միր
ես
ցավը
վուչ
մե
Շահ
էլ
չի
քաշի.
Էս
ունայնում,
խիղճ
դարվիշը,
թե
հաշվինք,
Ունե
քաշկուլ,
ղուրան,
մեկ
էլ
իր
կաբան:
Կաշիտ
հանե,
օցի
նըման`
ծուռ
ու
մուռ.
Թե
հարիփ
իս,
խոսկըս
իմաց`
ջուղաբ
տուր.
Եկ
մի'
պըտրե
մի
ախպըրում
էրկու
ջուր`
Մեկն`
քաղցըր,
մեկն
էլ
ըլի
դառնահամ:
Սայաթ-Նովեն
ցավի
միչ
է
մնացիլ,
Աշղութինն
էլ
հոքու
հիտ
է
գոյացիլ,
Հայր
Աբրամը
քառսուն
օ'ր
է
ծոմն
անցիլ,
Արի,
յիս
էլ
թեգուզ
մե'կ
օր
ծոմ
մընամ:
Էս
թեջնիսն
Արութինի
ասած
է: