Տաղեր

Եղեւ ահա այսօր ժամանակ ողբոց,
Սուգ տրտմութիւն եհաս ամենայն տիոց,
Քանզի բարձաւ ի մէնջ պետն երաժշտոց,
Բացատրողն տառից Հնոց եւ Նորոց:

Րամք վերծանողացն աւաղեն եւ լան,
Տեսանելով յաւէտ խրթնածածուկ բան,
Այլ ո՞վ մեկնէ նոցա ծանուսցէ զայն,
Զի փոխեցաւ առ Տէր Խասպէկ քահանայն:

Գոչեն աշխարելով, կոծեն եւ ողբան,
Զվարժապետն յոգունց, մեծ փիլիսոփայն,
Զտէլէտն յոքնահանճար, ներհուն ճարտասան,
Սոփէր պըւետիկոս, բանից վիպասան:

Երկրիս, միգախռնեալ, սուգ իւր ցուցանէ,
Երկինս, ամպով պատեալ, զլոյս իւր ծածկէ,
Զի երկրի արեգակն խաւարեալ է
Եւ ջահն մեծալոյս այսօր շիջեալ է:

Ամենեքեան ողբան զտէրս այս գերապանծ,
Մինչ զի հովիտք եւ դաշտք, բլուրք ընդ լերանց,
Ծառք եւ տունկք ամենայն այգիք ընդ ծաղկանց,
Ըստնդեայ տղայքն ի գիրկս կանանց:

Լան զԽասպէկ էրէցն, որ մեծահռչակ,
Եղիական գոլով ամենայն հասակք,
Քանզի ոչ գո այլ ոք սմա օրինակ,
Եւրոպի, Ասիա, Լիբի մասն եռեակ:

Իսկ զիա՞րդ ոչ ողբա երկիրս Ղրիմեան,
Կազարիա, Սուլխաթ` դղեակօք համայն,
Կաֆայ մայրաքաղաքն` կողմամբքն ամենայն,
Որ շնորհալի առնէն այժմ եղեն ունայն:

Սուգ զգենու Քէֆէն, տխրի եւ տրտմի,
Մահուամբ տէր Խասպէկի` մեծին հռետորի,
Այժմ այլոց քաղաքաց ենթարկեալ լինի,
Զի բեկաւ ոստրէոսն իւր մարգարտալի:

Իւր սուրբ եկեղեցւոյն դրունք փակ մնացին,
Որ կառուցեալ յանուն սուրբ Աստուածածնին,
Վարդագոյրն քարշեալ հանդէպ խորանին,
Զերդ նոր հարսն յանկիւն, քօղն ի յերեսին:

Մատակարար կարգեալ անմահ փեսային,
՚Ի երգիչն օրիորդաց հարսանեաց վերին,
Աստանօր բաց թողեալ զսպասք տաճարին,
Գնաց անդառնալի շաւիղն երկնային:

Է սուգ եւ տրտմութիւն Հայոց մեծագոյն,
Մեկուսանալն ի մէնջ դիտին բարեգոյն,
Թէպէտ ամենեցուն մահն է դառնագոյն,
Բայց իմաստնոցն այլ է կսկիծ կարծրագոյն:

Ունէր բազում հանճարս, տէր էր շնորհի,
Համեմատ Քիարմայ, Բէսէլիէլի,
Քարտուղար, ծաղկարար էր զարմանալի,
Արուեստ ձեռաց մտացն էր զարմանալի:

Ներակից երգս երգէր երաժշտական,
Դաւթի, Սողոմոնի երգոցն նման,
Հոգէբուխ, սխրալի եւ հրաշազան,
Սփռեալ յոլորտս երկրի հաճութեամբ մարդկան:

Էր թվականս Հայոց Ռա Ճէ եւ Լիւն,
Եւ Եչիւն խառնեալ հոլովեալ ի ձեւ,
Եւ հուպ Գիւտ Խաչին վաղճանն եղեւ,
Շնորհեցէք Հայր մեղայն հոգուն իւր պարգեւ: