Ուղեգրութիւն

[Դ] ԱԹ ՄՕՅՏԱՆ

Եւ կայր այս եկեղեցոյս առջեւն մեծ մօյտան մի, զոր Աթ մօյտան կոչեն. եւ էր անդ սիւն մի մեծ եւ բարձր՝ կանգնեցուցած միափերթ [1] մարմարիոնէ ի վերայ ուրիշ սեան, հաստատեալ ի վերայ չորս պղնձէ առիւծու. հնարիւք եւ բազմիմաստ հանճարիւք զահագին սիւնն հանած էր. որ [2] տեսողացն էր հրաշալի։ Եւ բնաւ չաւտա[յ] մարդ, թէ զայն հողածին մարդու է շինած, այլ թէ դիւաց կամ քաջից սահմանած. բայց գրած էր հ[ոռ]մի եւ ֆռանկի գրով, թէ մէկ վարդապետ մի ֆէնտով է հանել զդա։ Փառք Աստուծոյ. ամէն։

Եւ քայլ մի քանի այլ առաջ գնացեալ տեսի օձ մի պղնձէ երեքգլխեան, բարձրութիւն երեք մարդապօյ, իսկ հաստութիւն՝ գիրկ մի, որ պատեալ էին զմիմիամբք։ Եւ հարցի թէ զի՞նչ է պատճառն. եւ ասեն թէ այս տլիսմ է՝ իմաստնոցն հնարեալ. քանզի քաղաքս այս յոյժ օձուտ էր, որ բնաւ ամենեւին մարդ չկարէր աչք բանալ. վասն այն զայս օձս բարձրացուցին եւ իսկոյն կորեան եւ ջնջեալ սատակեցան օձքն եւ այլ ոչ եւս երեւեցան։ Ըստ օրինակի Մովսէսի ի հին օրէնքն որ օձիւ սատակեաց զամենայն օձսն, որպէս ասէ Քրիստոս, թէ Որպէս բարձրացոյց Մովսէս [3] զօձն [յ]անապատի։