[Բ]
ՍԱՆ
ՄԱՐՔՕ
Եւ
նախ
գնացաք
ի
Սա[ն]
Մարքօն,
որ
է
Մարկոս
աւետարանիչն.
եւ
է
աւագ
եւ
մեծ
եկեղեցի։
Եւ
կայր
վերեւն
գմպէթին
առջեւն
իրեք
պղնձէ
սիւն,
որ
ի
հանդիսի
աւուրս
անդր
խաչալամ
կանգնեցնեն.
եւ
ի
վերն
սպետրէ
չորս
ձի
ամեհի։
Եւ
Սա
Մարքոյին
դռան
բարաւորքն
եւ
վերեւն
եւ
դուռն
ամէն
պղինձ
է.
եւ
այնպէս
արվեստ,
փորուածք
եւ
քանդակք
է
սահմանած,
որ
ղալամով
չեն
կարել
այլ
տեղ
գրել
կամ
նկարել.
եւ
քանի
մարդ
որ
հայէր՝
չէր
յագիլ
ի
գեղեցկութենէն։
Եւ
այն
ձիանքն
թափած
զինչ
ոսկի
կու
փայլէին,
զոր
հային
ի
վերայ
միմիանց
որպէս
կենդանիք։
Եւ
այլ
ի
վեր
շուրջ
ղուպայիցն
կոփած
էր
եւ
քանդ[ակ]ած
ի
սպիտակ
մէրմէրէ
զերկոտասան
առաքեալսն
եւ
չորս
աւետարանիչս
եւ
այլ
սքանչելի
իրս
[1]
։
Եւ
ի
ներս
մտեալ
տեսաք
զարմանալի
շինուածս
եւ
կամարս։
Եւ
բուն
չորս
կողմ
եկեղեցուն
զուտր
ոսկ[ւ]ով
եւ
լաճվարթով
փուսուսի
զամենայն
տնօրինականքն
Քրիստոսի
եւ
սրբոց՝
զանազան
դեղօք։
Եւ
յաւագ
խորանին
առջեւն
երթեալ
երկրպագեցաք
Աստուծոյ
եւ
սուրբ
Աւետարանչի.
մեղաց
թողութիւն
խնդրեցաք
մեզ
եւ
մեր
ննջեցելոց։
Եւ
մատեաք
յառաջ,
ուր
էր
մարմինն
Մարկոսի
ի
մատուռ
մի,
որ
էր
ի
սպիտակ
[2]
եւ
ազնիւ
մէրմէրէ
եւ
անգիւտ.
խուպայ
էր
շինած
ի
վերայ
իրեք
սեան,
զի
ասեն
թէ
ոսկոյ
պարապար
է.
եւ
ի
գիշերի
լոյս
տան
առաւել
քան
զեանարտաշն։
Եւ
ղուպպին
վերեւն
հանած
էր
սաֆի
ոսկ[ւ]ով
զսուրբն
Մարկոս,
որ
տեսողքն
պշուցեալ
հայէին
եւ
բերանաբաց
լինէին։
Նաեւ
գետինն
ամէն
փուսուսքէրի
էր։
Եւ
զինչ
աշխարհս
եղել
գնացել,
անդր
տեսանես.
այլ
եւ
որչափ
կենդանի
կայ
աշխարհս,
թէ
գազան,
անասուն,
թռչուն,
անդ
գտանես։
Իսկ
խէտումէտ
մէրմէռնուն
աչքն
մարդուն
խամաշմիշ
կու
լինէր
եւ
չի
խմիշէր
մարդ
կոխել
զայնպիսի
բազմահնար
արվեստն
իմաստնոց,
զոր
այժմ
ոչ
ոք
կարէ
առնել
զայն։
Եւ
ասին
թէ
Սա
Մարքոյին
խազնին
հէսէբ
եւ
համար
չկայ.
զի
անթիւ
է
գանձն
եւ
խազինան
նորա.
եւ
ամէն
քաղաքն
նորա
դրամովն
կու
շրջին։
Եւ
կայր
աւագ
խորանին
առջեւ
իրեք
լալ
մեծ
հաւկթաչափ.
եւ
մէկն
ասին
թէ
հարիւր
[3]
հազար
կռօշ
կ՚աժէ։
Եւ
կայր
շամ
չրախ
մի,
որ
է
լուսատու
ակն.
ասին
թէ
Կոստանդիանոս
թագաւորին
խազնէն
ելել
է,
գին
չունի,
ոչ
խըյմէթ.
իրեք
տարպա
հարիւր
հազար
ոսկի
կարմիր
կ՚աժէ
եւ
այլ
աւելի,
զի
ճրագի
պէս
լոյս
կու
տայ։
Եւ
այլ
տեսաք
տասն
մարգարիտ
կախ՝
աղաւնոյ
հաւկթի
չափ.
թող
եաղութիքն,
գունզգուն
[4]
ալմասնին,
զմրուխտնին
եւ
այլ
ճուհարնին,
անգին
՚ւ
աննման։
Այլ
եւ
տեսաք
քէրկէրտանի
կօտօշ
ճշմարիտ
եւ
ստոյգ,
որ
խազինայ
մի
կ՚աժէ։
Զայսպիսի
անգիւտ
եւ
անգին
ճօհարնին
հանդիսի
օրեր
դուրս
կու
հանեն.
այլ
օրն
կու
պահեն։
Իսկ
զոսկեղէն
եւ
զարծաթեղէն
անօթսն
ո՞վ
կարէ
թուել։
Եւ
կայր
Ստամպօլցի
ճօհարտար
մի
ի
հօն.
նա
զարմացեալ
ասաց,
թէ
Ամէն
ճուհար
վէլիաթ
մի
կ՚աժէ։
Եւ
մեք
զայս
ամենայն
տեսեալ
գոհացողական
փառս
մատուցաք
Աստուծոյ,
որ
այտպէս
փառք
եւ
մեծութիւն
եւ
պերճ
ճոխութիւն
է
տվել
քրիստոնէից
եւ
իշխանութիւն։
Իսկ
մեք
վշտալի
կենօք
յայսմ
ամենայնէ
զրկեալ
եւ
գերի
եղեալ
այլազգաց
եւ
Տաճկաց
վասն
մեղաց
մերոց։
