Ուղեգրութիւն

[Ե] ՍԱՀԱԹԱՏՈՒՆ

Եւ յաջակողմն կայր Սահաթատուն մի, բարձր քան զաշտարակ։ Եւ աղաչեցաք որ հանին զմեզ ի վեր. եւ ելեալ ներքի խուպպան՝ տեսաք յոլով տօլապնի, եւ անիւք երկաթի, որ շուրջ ածէին զսահաթն. եւ դրսեւանց շինած էր որպէս բոլորակ մի, որպէս եւ այլ տեղաց սահաթսն. եւ կայր երկաթէ ձեռք մի ի ճոթն, որ այն ծրին գրերն կու ցուցանէր մատամբ, թէ քանի սահաթ է. եւ միւս ծայրն լուսին։ Եւ միջին տապաղան այլ հնար արվեստից դէսնիֆ ածէր. նման լուսնի սաֆի կապուտ լաճվարդով, եւ թէ երկինքն լուսինն հնանար, այն կապուտ բոլորակին միջի թօփն որ կէսն կապուտ կէսն դեղին այնպէս երեւէր թէ նոր եւ նա նոր. եւ այնու ճանաչէին ամենեքեան հինն եւ զնորն։ Եւ այլ վերն առիւծ մի ահագին եւ զարհուրելի, որ է սուրբն Մարկոս ըստ տեսլեան Եզեկիէլի մարգարէի եւ այլոցն, որ ասէ թէ Տեսի եւ ահա չորք կենդանիք. դէմք միոյն արծւոյ, որ է Յոհանէս աւետարանիչ. դէմք երկրորդին Եզն որ է Ղուկաս, դէմք երրորդին մարդ, որ է Մատթէոս եւ դէմք չորրորդին առիւծն՝ որ է Մարկոս, վասն այն [յ]ամենայն տեղիս եւ ի դրունս քաղաքին, նաեւ նաւուց էլքանին զնա նկարեալ էր. զի այս գաւառս ամէն Մարկոս աւետարանչի վիճակն է։ Եւ ունէր առիւծս այս ի գիրկս աւետարան եւ այնպէս խոժոռեալ հայէր ի մարդիկ որպէս կենդանի. եւ տէր քաղաքին՝ տուքա՝ չոգած առջեւն խոնարհ իբր թէ համար եւ հաշիւ կու տար գանձուց եկեղեցուն, թէ չեմ վատներ, չեմ կորուսեր կամ ի մարմնաւոր պէտս իմ չեմ ծախել, եւ դրամի մի չեմ ագահել. եւ տեսողացն այնպէս թուէր, թէ կամի պատառել զնա։

Եւ այլ ի վեր ելեալ տեսաք փայտէ շինեալ զիրեք թագաւորսն. եւ ոսկի վարախով ծեփած. եւ այնպէս թէսնիֆ էր արած որ երբ զմարդ տեսնուին՝ զգտակսն ի վար կ՚առնուին. եւ մեք զայն տեսեալ՝ ներքուստ փառաւորեցաք զԱստուած, զտվիչն իմաստութեան մարդկան։

Զոր ի հանդիսի աւուրս ի դուրս ելանեն. զի կայր երկու կողմանց երկու դուռն. եւ դռանց մէջն մեծ մօյտան, լաճվարդով [յ]օրինած եւ աստեղօք զարդարած՝ նման երկնային կապուտակին. եւ այն կապուտի մէջն սպիտակ մարմէրէ քանդ[ակ]ած յոյժ գեղեցիկ՝ զԱստուածածինն, ունելով զմիածին իւր ի գիրկն. եւ կայր գլուխն վերեւն որիշ եւ զատ մեծ աստղ մի պայծառ քան զայլս։ Եւ յորժամ զատիկ լինի կամ ծնունդ, այլ հանդիսի օր, այն աստղն թռչի ի դուրս եւ փոքր զանկակ մի հարկանի եւ [յ]ինքեանց բացվին դրունքն եւ ժողովի բազում անբոխ ի տեսն։ Եւ ելանէ յաջ դրանէն նախ Գաբրիէլ հրեշտակապետն ունելով փող ի ձեռն. եւ զկնի Մելքոն թագաւորն եւ ապա այլքն մի զհետ միոյ պար առեալ. եւ անցանելն առաջի Տիրամօրն՝ խոնարհին եւ զթագս ի վար առնուն եւ ընծայս ի ձեռ ունելով, իբր թէ մատուցանեն նորածին մանկանն որպէս կենդանիք. եւ ապա մտանեն ընդ միւս դուռն ի ներս. եւ դռունքն փակին։

Եւ անտի ելաք ի գլուխն ուր սահաթն էր. տեսաք զանկակ մի մեծ եւ երկու կողմանց երկու սեւ եթովպացի արապ, մեծ եւ զօրաւորք, մերկ եւ ամօթոյքն երեւէին ակներեւ ամենայնի, ունելով երկու ձեռս մեծամեծ կռանս. եւ յորժամ սահաթի ժամն լինէր՝ հարկանէին կռանով զզանկակն, որպէս կենդանիք. մին՝ մին դիհաց եւ միւսն՝ միւս։ Զոր եւ զայս ամենայն տեսեալ օրհնեցաք զհրաշագործն Աստուած, որ այսպիսի է տվել որդոց մարդկան. որպէս եւ ինքն իսկ վկայէ իւր ամենասուրբ բերանով, թէ Իմաստնագոյն [են] որդիք աշխարհիս այսորիկ [1] քան որդիս լուսոյ [յ]ազգս իւրեանց. փառք Աստուծոյ. ամէն։

Անտի դարձաք ի տուն։