Ուղեգրութիւն

[Ե] ՔԱԲՈՒՑԻՆՔ

Ամէն վանք երեքհարիւր, հինգհարիւր, ութհարիւր հաբեղայ կայ։ Ապա ազգ մի հաբեղայք կան ի մէջ նոցա՝ քան զամենայնն առաւել խստակրօն, աստուածահաճոյ, սուրբ եւ առաքինի. նոքա բնաւ չունին վանս ի քաղաքի, այլ ի դուրս, բոկոտն եւ հոլանի առանց շապկի, շալ միայն ունելով, չուան գօտով, եւ մուրալով ապրին. դրամ չեն առնուլ ամենեւին ի յափ. գինի եւ միս չի ճաշակեն բնաւ, բայց միայն բանջար։ Եւ զայն մուրացած կերակուրն նախ աղքատաց տան եւ ապա ինքեանք ուտեն. եւ զայն՝ օրն անգամ մի։ Ունին ի վանքն իւրեանց բազում աղքատ հիւանդ եւ հիւր, զոր նոցա ծառայեն, զոր նոցա լեզուաւ Քաբուցին կոչին։