[Ե]
ՔԱԲՈՒՑԻՆՔ
Ամէն
վանք
երեքհարիւր,
հինգհարիւր,
ութհարիւր
հաբեղայ
կայ։
Ապա
ազգ
մի
հաբեղայք
կան
ի
մէջ
նոցա՝
քան
զամենայնն
առաւել
խստակրօն,
աստուածահաճոյ,
սուրբ
եւ
առաքինի.
նոքա
բնաւ
չունին
վանս
ի
քաղաքի,
այլ
ի
դուրս,
բոկոտն
եւ
հոլանի
առանց
շապկի,
շալ
միայն
ունելով,
չուան
գօտով,
եւ
մուրալով
ապրին.
դրամ
չեն
առնուլ
ամենեւին
ի
յափ.
գինի
եւ
միս
չի
ճաշակեն
բնաւ,
բայց
միայն
բանջար։
Եւ
զայն
մուրացած
կերակուրն
նախ
աղքատաց
տան
եւ
ապա
ինքեանք
ուտեն.
եւ
զայն՝
օրն
անգամ
մի։
Ունին
ի
վանքն
իւրեանց
բազում
աղքատ
հիւանդ
եւ
հիւր,
զոր
նոցա
ծառայեն,
զոր
նոցա
լեզուաւ
Քաբուցին
կոչին։