Ուղեգրութիւն

[ԻԹ]  ԴՐԱԽՏՆ ՄԵԾԻՆ ՔԱՐՏԻՆԱԼԻ

Եւ դրախտ մի այլ տարան զմեզ մեծ գարտնալին. եւ նախ տեսաք երկու մեծ սամսոն՝ քարէ շինած իբր զկենդանիս եւ ղընճլով կապած. մեք զահի հարաք կարծելով թէ կենդանիք իցեն, ստոյգ եւ ճշմարիտք. իսկ մեր փոքր շնակն որ ընդ մեզ շրջէր, մնաց եւ ոչ երեկ յառաջ, երկեաւ. այլ ի հեռաստանէ հաջէր դէմ նորա. եւ այնպէս նման էր կենդանի շան, որ մազ մի ղալատ չկար. եւ հազիւ այլ շաւղօք բերանք առ մեզ զպօճիկն։ Եւ այլ յառաջ տեսաք քարէ ոչխարս, խոզս, զի արածէին որպէս ճշմարիտք, բայց նոքա վէմք էին։ Եւ էր հաւուզ մի մեծ չորս սեւ արաբ ի վերայ զուգած, ի վերայ բարձր արձանի. եւ ի գլուխն արծիւ մի տարածեալ թեւօք, զոր կտցովն մղէր մանր ջուր որպէս անձրեւ. եւ շինած էին մարդիք թուճէն, որ մարտնչէին [1] ընդ միմիանս, մինն ծնկսեալ աղեղն քարշէր, եւ միւսն քար վերացուցեալ կամէր հարկանել զնա. իսկ այլքն ծառատակնին դֆաքով նշան չափէին. եւ սիրամարգնի զուգած էր յայտնի ողջ, միայն զի չէին թռչել։

Այլ եւ կայր մօյտան մի մեծ եւ սեղան ի մէջն եւ բոլորն աստիճանք վասն հանգչելոյ. եւ թէ ոք կամէր կոխել՝ ջուրն ի վրան թռչէր. եւ կային զուռնափայք, ֆիլք, առիւծք, զամէնն հանած էր քարէն, որ միտք մարդոյ չի բաւել կամ գրել մի ըստ միոջէ զամենայն։ Կային եւ այլ դրախտք մեծածախք. եւ ի միջի ազգ եւ ազգ թօհֆանի, մի քան զմի ազնիւ. շնորհաց տվողին Աստուծոյ փառք հազար բերան։

Եւ կայր մէջ քաղաքին շատրվան մի մեծ, ի վերայ չորս վիշապաց. եւ չորս տղայք մէջ հաւուզին կանգնած եւ զառնացի անդամսն բռնած, ուստի ջուրքն վազէին։ Եւ տեղ մի այլ կտրիճ մի կանգնեալ եւ արծիւն կտցովն զպորտն ծակել է, յորմէ բխէր ջուր։ Եւ այնպէս առ նոսա ոսկի եւ արծաթն, ակն եւ մարգարիտն յեկեղեցիս եւ ի տունս՝ որպէս առ մեզ փայտ եւ երկաթ։ Եւ դրախտքն կամ վիմաշէն տներն, զոր միտք մարդոյ չի բաւէ գրել կամ ի մտի պահել։