Ուղեգրութիւն

[ԻԴ]  ԳԵՐԵԶՄԱՆ ՍԱՄՈՒԷԼ ՄԱՐԳԱՐԷԻ

Եւ չուեալ անտի մին օրն հասաք ի բարձր լեառ մի եւ քարուտ. զի Ռամլու մինչ յԵրուսաղէմ ամէն քար է եւ ապառաժ։ Եւ այն լերան ներքեւն գեղ մի կայր արպի. որ եւ անդ առին մին-մին ռուպ։ Եւ գլուխ լերանն գերեզման է Սամուէլի մարգարէի. եւ ասին թէ անդ ժողովին [1] Հրեայք ամենայն շաբաթի [2], դառնան ի հարաւ եւ հային եւ գոչեն ասելով. Եկ Մեսիա թագաւոր Իսրայէլի։ Եւ անտի գնացեալ ի բլուր մի, յորմէ Երուսաղէմ քաղաքն երեւէր. զոր տեսեալ Սողոմոնի տաճարն փառաւոր եւ սուրբ զՅարութեան [3] խուպան՝ ուրախացեալ բերկրեցաք, մինչ զի ի խնդութենէ անտի լացի. եւ առժամայն անկեալ ի վերայ երեսաց իմոց՝ երկրպագի սուրբ տնօրինականացն եւ գոհացայ զԱստուծոյ, որ արժանի արար զանարժան ծառայս տեսանել զսուրբ քաղաքն աստուածակոխ։