Ուղեգրութիւն

[Ա]  ԱՄՈՒՍՆՈՒԹԻՒՆ

Իսկ ես եկեալ Լով եւ նստեալ երկու ամիս. տեսեալ զիս բարեկամք իմ եւ սիրելիք, յոյժ ուրախացան. եւ սկսան յորդորել զիս մնալ յաշխարհս իմ աստ եւ ամուսնանալ. բայց ես ոչ յօժարէի եւ ոչ կամէի մնալ, որպէս թէ իմանայր հոգիս։ Քանզի յիշէի զայն աշխարհ եւ զբարելի երկիրն. այլ եւ զմարդիկն [1] լաւ եւ բարի քրիստոնեայք, մարդասէր եւ իւրասէր. նաեւ զսուրբ վայրքն՝ զԵրուսաղէմ, զՍուրբ Կարապետ եւ այլն, որ է երկրի երկին եւ դրախտ Աստուծոյ. մորմոքէր սիրտ իմ եւ գալարէին աղիքս, որ այնպիսի սրբութեանց զրկեցայ [2] եւ փառաց անկայ. եւ եկի աշխարհս այս վշտալի եւ ցրտային։

Եւ իբրեւ բազում ողոքանօք ստիպէին, այլ եւ կշտամբէին զիս լսել նոցա. Բաւական է, ասեն, պանդխտութիւնդ այսչափ եւ օտարութիւնքդ, զոր կրեցեր. հաւանեաց մեզ եւ մի ի սպառ ձգեր զմեզ ի սուգ եւ ի տրտմութիւն։ Քանզի ունէի երկու քոյր եւ քրորդիք եւ այլ յոլով [3] ազգականք. այլ եւ տեսեալ զհայրենի տունս եւ զբնակութիւնս, զստացուածս եւ զայլս՝ խանդաղատեցայ [4] եւ ի գութ անկեալ կամաւորեցայ [5] մնալ առ նոսա։

Եւ մինչ դեռ Ղուկաս պարոնտէրն անդ էր՝ իսկոյն նշանեցին զիս ընդ աղջկան իմոյ [6] ։ Որ եւ յետ սակաւ աւուրց գնաց Ղուկաս եպիսկոպոսն յԵրուսաղէմ։ Եւ ի թվին ՌԿԹ (1620), օգոստոս ԺԷ, յետ Ննջման Ամէնօրհնեալ [7] Աստուածածնին պսակեցայ եւ հարսանիք արի։ Եւ առեալ զկենակիցս ի [8] Լովայ տարայ զնա ի տուն հօրս իմոյ եւ ի սենեակ մօրս ի Զամոսցա [9] սէլաս իմ։