Ի
թուին
Հայոց
ՆԿԵ
[465=1016]
զարթեաւ
աստուածասաստ
բարկութիւն
ի
վերայ
քրիստոնէիցն,
եւ
ելին
անթիւ
խուժադուժ
ազգն
որ
թուրք
կոչէր,
ահագին
բազմութեամբ,
եւ
հասեալ
մտանէին
յաշխարհն
Հայոց,
ի
գաւառն
Վասպուրականի,
եւ
սկսան
յանխնայ
կոտորել
զհաւատացեալսն
Քրիստոսի.
եւ
հասանէր
համբաւն
առ
Սենաքերիմ։
Եւ
յայնժամ
առաքէ
զԴաւիթ
զորդին
իւր,
բազում
զօրօք,
ընդդէմ
նոցա,
եւ
հասեալ
Դաւթի
ի
վերայ
նոցա,
հարան
ընդ
միմեանս
ահաւոր
պա/9ա/տերազմաւ,
եւ
տեսին
զնոսա
աղեղնաւորս
եւ
հերարձակս
իբրեւ
զկանայս,
եւ
սկսան
նետաձգութեամբ
խոցոտել
զզօրսն
Հայոց,
վասնզի
անպատրասք
էին
ընդդէմ
նետից
զօրքն
Հայոց։
Իսկ
Թագ,
որդին
Դաւթի,
ի
զօրութիւն
անձին
իւրոյ
վստահացեալ,
ոչ
կամէր
դառնալ
ի
պատերազմէն,
մինչեւ
Շապուհ
դայեակն
իւր,
յետս
մղեալ
բարկութեամբ
մեծաւ՝
եհան
զնա
ի
պատերազմէն։
Եւ
յորժամ
դարձան
յետս
պատմեցին
Սենաքերիմայ
զնշան
կերպարանաց
այլազգեացն.
եւ
նա
յոյժ
վիրաւորեալ
ոչ
եկեր
եւ
ոչ
արբ,
այլ
լայր
եւ
ապաշաւէր
զաւերումն
աշխարհին
Հայոց,
եւ
զկորուստ
քրիստոնէիցն։
Եւ
յայնժամ
խորհեցաւ
տալ
զաշխարհն
հայրենեաց,
յարքայն
Յունաց
Վասիլ,
եւ
առնուլ
իւր
զՍեբաստիա։
Եւ
գրէր
վաղվաղակի
առ
թագաւորն.
զոր
իբրեւ
լուաւ
թագաւորն
Վասիլ,
ուրախ
եղեւ
եւ
ետ
նմա
զՍեբաստիա,
եւ
տայր
Սինաքերիմ
զաշ/9բ/խարհն
Վասպուրականի.
թիմաբերդս
ՀԲ
[72]
գեւղս
ԴՌԴՃ
[4400].
եւ
զվանորայսն
ոչ
ետ,
այլ
պահեաց
իւր
աղօթարարս
ՃԺԵ
[115]
վանք։
Եւ
ետ
զայս
ամենայն
գրով
ի
Վասիլն։
Եւ
առաքեաց
թագաւորն
Վասիլ
առնուլ
զԴաւիթ
թագաւորական
ճոխութեամբ,
եւ
առաքէ
ընդ
նմա
Սինաքերիմ
որդիս
ազատաց
ԴՃ
[400]
եւ
զեպիսկոպոսն
զտէր
Եղիշէ,
եւ
բեռնակիր
ջորիս
ԳՃ
[300]
բարձեալ
գանձիւք
եւ
պէսպէս
կազմութեամբ.
եւ
տաճիկ
ձիս
Ռ
[1000]։
Եւ
այսպիսի
փառաւորութեամբ
եմուտ
Դաւիթ
ի
Կոստանդինուպօլիս,
եւ
դղրդեցաւ
քաղաքն
ընդդէմ
նորա,
եւ
զարդարեցին
զփողոցս
եւ
զապարանս,
եւ
գանձս
բազումս
ցանէին
ի
վերայ
նորա։
Եւ
յոյժ
ուրախացաւ
թագաւորն
Վասիլ
ընդ
տեսիլ
Դաւթի,
եւ
տարաւ
ի
սուրբն
Սոփի
եւ
արար
զնա
իւր
որդեգիր.
եւ
պատուէին
զնա
որպէս
զորդի
թագաւորին։
Եւ
ետ
նմա
թագաւորն
բազում
պարգեւս
եւ
դարձոյց
առ
հայրն
իւր,
եւ
ետ
նմա
զՍեբաստիա
բազում
գաւառօք։
Եւ
ելեալ
Սինաքերիմ
/10ա/
ամենայն
ընտանեօք
իւրովք
եւ
ըռամկօք
եւ
եկն
ի
Սեբաստիա։
Եւ
անտիրացաւ
աշխարհն
Հայոց
ի
թագաւորաց
եւ
յիշխանաց։
